La villa de Laroá, de 80 habitantes, celebró ayer, en su centro social, el cumpleaños de una vecina del pueblo, Rosa Suárez García, que se une al club de los centenarios de la provincia.
Betty Rodríguez Román, su sobrina-nieta, recordó detalles de su vida: “Naceu en Rairiz de Veiga. Casouse cunha temprana idade e foi para Laroá, onde é o seu pobo actual. A súa vida laboral comezou emigrando a Alemania. O marido quedou aiquí e ela en Alemania traballou nunha fábrica de chocolate. Estivo bastantes anos e cando volveu traballou de ama de casa, sobre todo facéndolle as coladas á xente”, explica Betty.
“Dende iso foi para Xinzo a traballar na fábrica do ladrillo, que casualmente hoxe pasea por alí despois do xantar. Despois morreron os seus pais e ela colleu un rebaño de ovellas, que viña de xeneración en xeneración. Así pasou o resto da súa vida, no monte coas ovellas, ata que se xubilou”.
Rosa, según Betty, “é unha persoa moi activa, moi alegre, moi extrovertida. Mentalmente está ben, levantase un día normal e fai todas as tarefas da casa. Fai a súa cama, a miña. Eu teño un neno de dous aniños e faille a cuna. Frega os pratos, pela patacas, vístese ela soa. O que é o día a día, perfectamente pode facelo ela soa. Dende que faleceron os seus páis, ela viviu cos meus pais (os seus sobriños), porque ela criou a miña nai e despois, mentres a miña nai non faleceu, criouna a ela cando xa estaba máis maior. Fai catro anos que faleceu a miña nai”.
“O falecer os meus pais, aínda que ela recorda todo, fíxolle tanto dano a morte dos meus pais -porque ela criouno os dous-, que non quere lembralo. Os meus pais casaron moi novos e xa se foron a vivir a súa casa. A miña nai coidou dela e colleulle moito cariño. Afectoulle de tal maneira a súa morte que hoxe non os lembra deles”, añade Betty.
“Despois naceu o meu neno, fai dous anos. Isto foi unha oportunidade para vivir para ela. Ela agora volveu remontar, aínda que segue sen recordar os meus pais. Agora quedouse a vivir conmigo. Paréceme importante recalcar que pasou por unha guerra mundial (a segunda), e viviu toda a dictadura franquista e conseguiu pasar a pandemia sen coller o covid”, resalta la sobrina-nieta de Rosa.
Sobre la fiesta explica que se hizo en el centro social de Laroá por que, “aínda que eu podía haber decidido facelo na casa con catro familiares, decidín facelo no pobo porque cando faltaron os meus pais, arrouparonos un montón. Somos un pobo moi unido e hai poucos pobos hoxe en día que estén os veciños tan unidos como está Laroá”.
En este sentido, remarca que, “como carecemos de boas noticias e todo son malas novas, este era bo momento para festexalo e estar con xente que sempre nos arroupou. Estivemos todo o pobo, con pinchos, tarta, pasteis, bebida e champagne”.
Y es que 100 años no se cumplen todos los días. “Había varias amigas da súa quinta, pero nadie chegou os 100 anos. É un motivo para formar parte da historia do pobo. Ela traballou toda a súa vida no pobo, na casa dos avós dos veciños actuais. Hoxe en día é o pobo o que está con ela axudandoa no que precise, é algo moi bonito”, subraya Betty.
Y un detalle que puede explicar la longevidad de Rosa Suárez García. “A súa xeración curtíase no campo. Teñen un metabolismo e un nivel de vida máis diferente que o noso. Comezaban a traballar moi cedo, cambiou todo moito”, concluye Betty.
