O sábado da semana pasada amenceu con nubeiros do nordés, así que deume por converter os miles de millóns do rescate nas antigas pesetas coa calculadora que mercara nos chinos, e antes de darme o resultado, coido eu que atragoada con tantos ceros, estoupoume nas maos, e quedei así a velas vir, coma un parvo sen saber ren da miña parte alícuota.
Vaiche boa! o que me irán trincar, vai ser este un ano mariano, con novena de recortes e todo: 'Como non tes nada que facer, andas a sachar os nabos antes de nacer', espera que disque é un préstamo ás caixas que andan baleiras despois de tanto tomate, iso si, porén non é un rescate, cagoental!
Neste intre, a muller deume un berro dende a cociña e sacoume do enredo do tomate ou do rescate: 'Acabouse o leite, anda, vai mercar un cartonciño'. E fun. Entrei no súper e parei a mirar e remirar as lendas dos cartóns ficando canso e confundido aínda máis co cálculo en pesetas do rescate bancario, que nos presentou don Mariano, satisfeito de si, como se nos tocase o euromillón. A verdade é que si que nos vai tocar a todos pagar coa tesoira dos recortes marianos, certo, malia de non termos décimos nin arte nin parte no xogo bancario.
Entón, a moza que atendía aquela sección acudiu dilixente no meu socorro:
-QUE LEITE QUERE?
-DE VACA -DÍXENLLE, DE BOA FE-.
-DE VACA SON TODOS -MURMUROU ENTRE DENTES-.
-Todos? Quero un cartón de leite de vaca, e que vostede saiba que tamén hai leite de ovella, de cabra, de búfula, de camela, de soia, leite materno, leite de burra, e xente con mala leite.
-O cartón quéreo homoxeneizado, desnatado, leite enteiro, con tona mediada, con calcio, con factor omega oleico, uperizado, con proteínas, con alto valor enerxético, con hidratos de carbono, ou quere vostede leite fresco de vaca?
Rematou a moza con estas palabras, repetidas coma un papagaio, mentres me ofrecía un vasiño deste leite de deseño, preparado á carta na fábrica de Villaverde.
Como sigo chapado á antiga, ao final da tanta xiringa de leites, que che parecen mesmo medicinas, agarrei unha botella que dicía na etiqueta 'Leite fresco', e achegueime á caixa, namentres ía falando polo baixo lembrando a miña infancia bebendo o leite morno cichando dos tetos na aldea de Celeirós. Daquela non había primas de risco, mais eu tiña unha lucida de peitos que si. Homes de negro con maletín de 'cala e ponte teso', de non seren os cregos, tampouco se daban, entón vestían zamarra verde con mosquete e tricornio, co risco de caer nas súa maos.
Neste intre, a muller deume un berro dende a cociña e sacoume do enredo do tomate ou do rescate: 'Acabouse o leite, anda, vai mercar un cartonciño'. E fun. Entrei no súper e parei a mirar e remirar as lendas dos cartóns ficando canso e confundido aínda máis co cálculo en pesetas do rescate bancario, que nos presentou don Mariano, satisfeito de si, como se nos tocase o euromillón. A verdade é que si que nos vai tocar a todos pagar coa tesoira dos recortes marianos, certo, malia de non termos décimos nin arte nin parte no xogo bancario.
Entón, a moza que atendía aquela sección acudiu dilixente no meu socorro:
-QUE LEITE QUERE?
-DE VACA -DÍXENLLE, DE BOA FE-.
-DE VACA SON TODOS -MURMUROU ENTRE DENTES-.
-Todos? Quero un cartón de leite de vaca, e que vostede saiba que tamén hai leite de ovella, de cabra, de búfula, de camela, de soia, leite materno, leite de burra, e xente con mala leite.
-O cartón quéreo homoxeneizado, desnatado, leite enteiro, con tona mediada, con calcio, con factor omega oleico, uperizado, con proteínas, con alto valor enerxético, con hidratos de carbono, ou quere vostede leite fresco de vaca?
Rematou a moza con estas palabras, repetidas coma un papagaio, mentres me ofrecía un vasiño deste leite de deseño, preparado á carta na fábrica de Villaverde.
Como sigo chapado á antiga, ao final da tanta xiringa de leites, que che parecen mesmo medicinas, agarrei unha botella que dicía na etiqueta 'Leite fresco', e achegueime á caixa, namentres ía falando polo baixo lembrando a miña infancia bebendo o leite morno cichando dos tetos na aldea de Celeirós. Daquela non había primas de risco, mais eu tiña unha lucida de peitos que si. Homes de negro con maletín de 'cala e ponte teso', de non seren os cregos, tampouco se daban, entón vestían zamarra verde con mosquete e tricornio, co risco de caer nas súa maos.
