Fai uns vinte anos, vin como nun pobo do Concello do Irixo se rexeitou unha concentración parcelaria, polo medo da xente a perder as súas boas terras, así como pola entendible pero pouco reflexionada idea de conservar os capitais orixinais dos seus antergos.
A día de hoxe, nese pobo o monte chega ata os cerramentos das casas, e a pouca xente nova que queda, non sabe dicir onde están as súas leiras. É necesario que amosemos a nosa capacidade de autodidactaxe que vimos labrando desde hai anos, esquencidos por todos a non ser polas estatísticas. Un Concello que en trinta anos perdeu a cerca de 300 rapaces na súa escola e a cerca de 2.000 persoas da súa poboación non necesita de salvadores, nin tampouco de plataformas que enchan os sináis de tráfico con bandeirolas negras. Non señores, non
¡o futuro de este Concello xa era negro antes! E a xente do Irixo levamos moitos anos sen que ninguén levante un dedo por nós. Por unha vez non somos unha autopista de paso e por iso felicito a quen houbese tido o reflexo de conquerir que hoxe se coñeza ó Irixo en toda Galicia e que por fin xurda algo de ilusión entre a xente.
A xente do Irixo ten capacidade e intelixencia propia para analizar os pros e os contras do megaproxecto famoso. Non queiran abandeirar nada, e menos non nos queiran adoutrinar, defendan o desenrolo sostible e loiten contra o impacto ambiental pero desde a análise; expoñan a experiencia de Cerceda, debatan sobre as melloras tecnolóxicas no tratamento de residuos e informen os veciños sen crispar. Fagan un esforzo por aparcar a demagoxia de supostos fumes, para acadar os seus réditos persoais e políticos. Ata agora estivemos moi calados, conformándonos co pouco que uns e outros nos aportaron, pensando que as veces é mellor aguantar co malo por medo a como será o bó. Deixennos despertar sen sobresaltos, e falar sen plataformas, para ben ou para mal, por unha vez que polo menos nos miran.
A xente do Irixo ten capacidade e intelixencia propia para analizar os pros e os contras do megaproxecto famoso. Non queiran abandeirar nada, e menos non nos queiran adoutrinar, defendan o desenrolo sostible e loiten contra o impacto ambiental pero desde a análise; expoñan a experiencia de Cerceda, debatan sobre as melloras tecnolóxicas no tratamento de residuos e informen os veciños sen crispar. Fagan un esforzo por aparcar a demagoxia de supostos fumes, para acadar os seus réditos persoais e políticos. Ata agora estivemos moi calados, conformándonos co pouco que uns e outros nos aportaron, pensando que as veces é mellor aguantar co malo por medo a como será o bó. Deixennos despertar sen sobresaltos, e falar sen plataformas, para ben ou para mal, por unha vez que polo menos nos miran.
