O folclore popular galego recuperouse en Seixalbo

En 1977 o grupo de danza Castro Floxo comezou con varios rapaces dunha parroquia que compartían a paixón pola música. Eran tempos de liberdade. A cultura axitábase ao longo e ancho da Península e, en Seixalbo, emprendeuse a tarea de recuperar aquilo que estivera escondido e reprendido durante 40 longos anos: o folclore popular. O grupo converteuse nun distintivo da parroquia percorrendo Galiza e o estranxeiro. O sábado 13 de maio, a Asociación Cultural Agromadas vai plasmar para sempre a súa labor, colocando unha placa conmemorativa no baixo da casa onde comezou todo, na rúa Amendo, 6. Comezos do grupo Castro Floxo, en Seixalbo. Manuel Herminio Iglesias, o presidente da asociación, explica o significado do sitio: “Naqueles inicios os rapaces aprenderon a bailar”. As primeiras foliadas, as reunións e a música convertéronse nunha seña de identidade. “É a túa tribu, a túa familia”, conta Margarita Seara, a actual vicepresidenta de Agromadas e unha das primeiras integrantes de Castro Floxo. “Para a maioría de todos nós, esa época supón a parte máis importante da nosa vida”. Seara mantén recordos vívidos: “Hai miles de anécdotas”. Pon o exemplo da viaxe a México, onde se reencontraron coa emigración no Hospital de España, “que non era a que volvía con grandes Mercedes”. Por outra banda, a vicepresidenta insiste en destacar que “non todo foron grandes viaxes”. “Moitas veces bailamos e tocamos enriba de catro táboas mal postas e incluso praos” -e recorda- “os inicios foron moi humildes”. Relata incluso que houbo festas de vilas onde tocaron o repertorio subidos a un tractor. Para Margarita, o importante da súa tarefa residía en “recoller, recoller e recoller. Facer que non se perda, reproducir”. Emprenderon así unha labor, que se estendeu dende as danzas ata os traxes, os xogos, as verbas, incluso as procesións e outras tradicións propias de moitas vilas galegas. Castro Floxo deixou a rúa Amendo e os mozos comezaron a ensaiar na casa de Xulio Fernández Senra. Gracias a el coñeceron ao historiador e galeguista Xaquín Lorenzo, que foi o que orientou ó grupo sobre como investigar etnograficamente sobre o folclore popular. É a filosofía que aínda manteñen na actualidade. Co tempo e o arduo traballo, resultou moito máis ca un grupo de danza e, debido ó seu éxito, fundouse o Centro de Cultura Popular Xaquín Lorenzo, onde se dividiu en escola de danza, divulgación cultural coa revista Raigame e o grupo de baile Castro Floxo. O encargado do centro, Xavier Álvarez, lembra con orgullo a recuperación da Danza de Cádavos, na Mezquita: “Fomos durante tres anos á vila sacar o baile e a canción coa xente de alí, tivemos que tirar das súas lembranzas para obter a versión final”. Levaba tantos anos sen facerse que, finalmente, bailárona para eles. “Coma esta, moitas outras vilas, que nos chamaron despois de perder o relevo xeracional para aprender danzas e recuperar tradicións”.