Obituario | Daniel e o Teatro Principal

Hai unhos días que nos deixou Daniel Barata Quintas, ourensán de pro e persoa que disfrutaba de amplo recoñecemento social, como reflictiron a incontable cantidade de persoas que se achegaron a capela ardente e á igrexa na que se oficiaron os funerais na sua memoria. Ámbolos dous lugares rexistraron unha concurrencia propia de quen deixou pegada no ronsel da memoria cidadán de cantos se cruzaron con el na vida ou tiveron a oportunidade de compartir profesión, vocación ou aficións. Daniel representaba o que antes se chamaba un ourensán “de toda a vida”, aínda que fose limiao de nacemento. Estuvo en cousas importantes da sua terra e deixou mostras abondo da vocación de servizo que o guiou nos cometidos desempeñados. Inspector de Educación de profesión, naceu á política baixo o paraugas de Franqueira, para seguir logo da man de Victorino Núñez e acabar incorporarse ó Partido Popular na operación de fusión de Centristas de Galicia cos populares de Fraga en 1991. Como xa se dixo, na sua actividade política pasou polo concello de Ourense, foi conselleiro de Cultura e membro do Consello de Contas entre outras cousas. En todos os sitios nos que andou, amosou fondo sentido da responsabilidade e respecto institucional, acompañado de capacidade de xestión. É certo que os políticos están nos seus postos para resolver problemas cidadáns, aínda que os tempos que vivimos invitan a pensar que eso é apenas unha declaración retórica. Daniel Barata deixou probas de que tomou en serio o que comportaba ser máxima autoridade cultural do país. Nese labor, o Teatro Principal debe figurar en lugar destacado na sua xestión como conselleiro. Pechado en 1975 e a punto de perecer víctima da piqueta, evitada polo empeño dun puñado de animosos ourensáns -a quenes se lles debe tamén un recoñecemento máis explícito-, nunha iniciativa rematada coa sua adquisición por parte da Deputación. Dende a Xunta tomou con especial cariño a recuperación do teatro habilitando os fondos suficientes para converter o vello recinto propiedade da Deputación nun lugar de referencia, reinaugurado en 1992 cun acto solemne e multitudinario no que estiveron presentes representantes de todos os ámbitos da cultura e das forzas vivas do momento. A Deputación asumiu a xestión dándolle nova vida ata hoxe convertido nun lugar imprescindible. Botaremos de menos -en realidade xa o botabamos nos últimos tempos- a presenza de Daniel Barata polas rúas de Ourense, sempre a carón da inseparable María Esther, o seu grande amor. A súa -a da parella- era unha estampa singular que se movía con donosura, vivindo a cidade como se a fosen saboreando como suxería Gloria Fuertes cando dicía que a xente que corre moito non sabe onde vai e que o importante é ir a modo “para paladear el ir llegando”.