Los voluntarios de Pereiro dan caza a la falsa acacia

photo_camera  
El campamento mitiga la expansión de esta especie invasora por el Loña

Los participantes en el campamento de Pereiro vivieron este jueves una intensa jornada para la eliminación parcial de la Robinia pseudoacacia a orillas del río Loña. La decisión de contrarrestar su expansión en este ecosistema obedece a razones científicas. Así, el director de la actividad, Borja Pérez, explica sobre esta especie que “as sementes resisten moito tempo e moita humidade, polo que se caen ao Loña poden alcanzar o río Miño e chegar a Salvaterra. Esta variedade tróuxose á provincia como ornamental, polo que é moi común atopala nas beiras das estradas. E foi o primeiro erro, xa que os coches favorecen a súa dispersión, ao caer neles as sementes”. 

La Robinia pseudoacacia llegó para quedarse hace seis décadas. “Medra máis rápido que as árbores locais e vai colonizando zonas. Achéganse os paxaros, e son parte do problema porque non son capaces de dixerir a súa semente, expandíndoa coas deposicións”, expone Pérez. 

Los voluntarios disfrutaron de una animada mañana, dejando delimitada la zona de trabajo, ya que la organización ecologista Sustinea completará la tarea. La coruñesa Ana Zapata encontró esta labor más sencilla de lo que pensaba, y hace la comparativa: “Se nota que en el interior se dan más este tipo de plantas”. 

Por su parte, Nuria Higuera y María Higuera, hermanas llegadas de Guadalajara, también realizaron las tareas con buen ánimo: “Además la temperatura ayuda, no te asfixias. En Guadalajara estarán a 38 grados”, valoran. 

El monitor Matías Bas explica que los ejemplares más grandes son ya complicados de arrancar: “O problema é que se permite que proliferen, converténdose en grandes árbores, en lugar de erradicalos pouco a pouco. Ademais, a súa madeira constrúe unha capa protectora”.

Y todo el ecosistema termina dañado. “Onde crece a Robinia, o chan non se desenrola, afectando aos insectos. E a capacidade de polinización das nosas hortas e viñedos depende deses insectos, así que tamén nos toca na parte económica”, añade Pérez. Diferenciar a esta especie es sencillo: tienen espinas de varios centímetros, y su hoja es verde y lisa. Así explica el director del campamento la raíz del problema: “As especies autóctonas están afeitas a aproveitar os recursos que lles fan falta e convivir co resto dos organismos, mentres que gran parte das invasoras chegan de ecosistemas con menos capacidade hídrica.  Polo tanto, desprazan ás demais con esa capacidade de pelexa. Todo sacado do seu contexto é moi perigoso. O eucalipto demanda auga non porque teña sede, senón porque a súa información xenética lle di que ten que almacenala por se houbera problemas no futuro”. n

Te puede interesar