Facendo uso do seu medio de comunicación emocional, Xosé Lois Rúa publica o seu cuarto traballo póetico, un libro con profundas connotacións intimistas.
Unha obra multitemática, repleta de homenaxes e escrita con toda a emotividade que Xosé Lois Rúa sempre imprime ás súas creacións poéticas. Despois dunha década gardada nalgún recuncho da súa casa, o escritor e xornalista saca a rúa a súa obra Memoria dos ríos perdidos, un libro cunhas connotacións máis persoais e intimistas que outros que xa se ten publicados pero, no fondo, un libro máis. E a bo seguro que non será o último.
¿Como se fragou esta nova obra póetica?
Memoria dos ríos perdidos foi editada por Espiral Maior a raíz dunha proposta que lles fixen e que despertou o interese do seu director Miguel Anxo Fernán Bello. É un libro que leva escrito 10 anos e, realmente, non esperaba que se interesasen por el porque é un traballo moi íntimo e persoal, dirixido a amigos e amigas, pero aí está.
¿Que é, en palabras do seu autor, Memoria dos ríos perdidos?
Non é un libro unitario senon que recolle variedade de temas. É unha especie de homenaxe múltiple. Primeiro a unha serie de amigos que por algunha causa me serviron de inspiración, como Xosé Lois González O Carrabouxo, Marcos Valcárcel, Xosé Cid, Basallo, Campio ou Pura Vázquez entre outros. Tamén a vilas e cidades que significaron moito na miña biografía sentimental, tales como Santiago onde estudie, Ourense, o meu Campobecerros natal... Ofrece, asemade, poemas adicados ó pobo palestino, a Galicia e unha homenaxe tamén a poetas galegos, moi especialmente a Xosé Carlos Gómez Alfaro, compañeiro de estudios e que morreu o pasado ano.
Todo un tributo poético.
Eu exprésome a través da poesía. É do único xeito que me sei abir emocionalmente. A poesía para mín é unha necesidade vital. O xornalismo gústame pero é un medio para vivir, mentres que a poesía reflexa a miña necesidade de expresarme, é o meu vehículo de comunicación.
¿Esa é a recompensa que lle reporta traballar nun xénero tan minoritario?
A poesía é un xénero superminoritario, pero apórtame unha recompensa emocional. Eu escribo básicamente como unha terapia para que afloren os sentimentos que van por dentro. É un pouco contradictorio porque cando escribo non estou pensando no lector, pero cando o traballo xa está escrito quero que a xente o lea. De feito, despois de 10 ano parecíame terrible que Memoria dos ríos perdidos estivera gardada sabendo que vai dirixida a tanta xente e tantos lugares.
¿Que será o próximo que vexamos de Xosé Lois Rúa?
O certo é que teño tres libros inéditos, dous de narrativa, un dos cales xa está rematado, e un poemario que hai dous ou tres anos que acabei. Aínda non ten título pero podería ser O libro do desamparo, unha memoria sentimental da zona do sur do Invernadeiro.
¿Como se fragou esta nova obra póetica?
Memoria dos ríos perdidos foi editada por Espiral Maior a raíz dunha proposta que lles fixen e que despertou o interese do seu director Miguel Anxo Fernán Bello. É un libro que leva escrito 10 anos e, realmente, non esperaba que se interesasen por el porque é un traballo moi íntimo e persoal, dirixido a amigos e amigas, pero aí está.
¿Que é, en palabras do seu autor, Memoria dos ríos perdidos?
Non é un libro unitario senon que recolle variedade de temas. É unha especie de homenaxe múltiple. Primeiro a unha serie de amigos que por algunha causa me serviron de inspiración, como Xosé Lois González O Carrabouxo, Marcos Valcárcel, Xosé Cid, Basallo, Campio ou Pura Vázquez entre outros. Tamén a vilas e cidades que significaron moito na miña biografía sentimental, tales como Santiago onde estudie, Ourense, o meu Campobecerros natal... Ofrece, asemade, poemas adicados ó pobo palestino, a Galicia e unha homenaxe tamén a poetas galegos, moi especialmente a Xosé Carlos Gómez Alfaro, compañeiro de estudios e que morreu o pasado ano.
Todo un tributo poético.
Eu exprésome a través da poesía. É do único xeito que me sei abir emocionalmente. A poesía para mín é unha necesidade vital. O xornalismo gústame pero é un medio para vivir, mentres que a poesía reflexa a miña necesidade de expresarme, é o meu vehículo de comunicación.
¿Esa é a recompensa que lle reporta traballar nun xénero tan minoritario?
A poesía é un xénero superminoritario, pero apórtame unha recompensa emocional. Eu escribo básicamente como unha terapia para que afloren os sentimentos que van por dentro. É un pouco contradictorio porque cando escribo non estou pensando no lector, pero cando o traballo xa está escrito quero que a xente o lea. De feito, despois de 10 ano parecíame terrible que Memoria dos ríos perdidos estivera gardada sabendo que vai dirixida a tanta xente e tantos lugares.
¿Que será o próximo que vexamos de Xosé Lois Rúa?
O certo é que teño tres libros inéditos, dous de narrativa, un dos cales xa está rematado, e un poemario que hai dous ou tres anos que acabei. Aínda non ten título pero podería ser O libro do desamparo, unha memoria sentimental da zona do sur do Invernadeiro.
