Arianne Cristel, a artista do collage

Arianne Cristel naceu en Caracas, filla de emigrantes que deixaron o seu Cartelle natal na búsqueda de novas oportunidades. Pero o contacto coa súa terra sempre foi continuo, e acabou por facer que se quedase. Fai algo máis dunha década descubriu que o collage era unha forma de atopar paz e a tranquilidade, pero tamén unha expresión artística na que se movía con soltura creando pezas únicas que expresaban os seus soños. Dende os máis reais, ata os máis aloucados. Recentemente, e facendo unha obra de Ensamblaxe Artístico, unha técnica na que non tiña afondado, foi seleccionada entre máis de 270 obras para expoñer no Museo das Mulleres de Wiesbaden, Alemaña. Alí deunos a coñecer parte da historia de Elsa e Stig, unha parella de artistas suecos que, a través dunha caixa, nos evoca emocións, amor e moito arte. É vostede collaxista, cales foron os pasos que a levaron ata elo? Sempre me gustou a arte. Dende cativa. Tiña habilidades para o debuxo, pero non pasou de aí. Cos anos comecei a facer collage de casualidad. Aínda que penso que non foi tan casual. De cativa eu xa coleccionaba fotos antigas, de xente que non coñecía, que acababan nas miñas mans e eu gardaba. Ao igual que recortes de xornais. Así que pouco a pouco, tímidamente, coas cousas que tiña gardadas en gavetas, comecei a facer cousas, pero non as ensinaba. Sabía que me gustaba, que o podía facer ben, pero quería atopar o meu estilo. A miña voz. Cos anos fun definindo os elementos que máis me atraían, as cores… e co fin de representar soños que tiña, fun buscando aquelo que quería representar. Comecei no 2013 e, sobre o 2015 si que fun sacando do taller o que facía xa que tiña material e quería saber tamén o que opinaba o público. Como definiría o collage? É unha técnica moi accesible. Calquera pode coller unhas tesoiras, recortar e comezar a pegar anacos nun papel. Pero non calquera sabe facer un bo collage. Hai que definir un estilo, construir unha imaxe con elementos que a priori non están feitas para encaixar. Sen límites. Fasciname esa liberdade infinita á hora de crear. E o seu estilo? Teño pasado por varias fases, pero a día de hoxe diría que son moi kitsch, é decir, gústame a temática popular, folklorica, pasada de moda, dos anos 50 para acá. Sen seguir modas ou cousas marcadas pola actualidade. As cores chamativas, o neón – o rosa neón dame en especial moi boa “vibra”-; gústame mesturar sagrados corazóns con gatitos… cousas que de entrada non casan nin para atrás, pero eu atopolle o sentido. Moitos dirían que é un estilo “hortera”, pero eu diría que é un estilo que nada entre o vintage e o moderno. E con esta traxectoria, unha das súas obras foi seleccionada de entre máis de 270 traballos para expoñer no prestixioso Museo das Mulleres de Wiesbaden, Alemaña. Como foi? Todo un orgullo ser unha das dez mulleres seleccionadas polo noso traballo. A mostra, “Kaleidoskope, Exhibición Internacional de Collage e Ensamblaxe Artístico” fixo unha convocatoria, “Art in a Box” (Arte nunha Caixa) e decidín presentarme a través da convocatoria que fixeron en Instagram comisariada pola artista e curadora María Elisa Quiaro. Se ben eu traballo o collage, para Alemaña seleccionaronme por unha obra feita en ensamblaxe artístico. E agora recoñezo que me estou metendo neste mundo e encántame! Perdoe a interrupción, pero para os lectores que non o saiban, que é o Ensamblaxe Artístico? Trátase dunha técnica irmá do collage, que eu admiraba moito, e recoñezo que cada vez me chama máis a atención. A través deste estilo colles cousas “con alma” dun lado e doutro para contar unha historia, con máis ou menos sentido, pero neste caso con obxetos. Seguindo coa mostra para a que foi seleccionada… A convocatoria estaba inspirada nas caixas de Joseph Cornell, un artista que, nas súas caixas recollía todo un universo de sentimentos, recordos, viaxes… É un mundo moi extravagante, que atrae xustamente por iso. Así que eu fixen, en especial para esta convocatoria, o traballo de emsamblaxista que chamei “Elsa &amp; Stig”. Un traballo que sei de boa man que supón a continuidade de vida para unha historia pasada. Cando saiu a convocatoria eu non sabía que facer, a verdade (risas). Pero novamente a casualidade chamou á miña parte. Veume á cabeza que tiña gardada unha caixa que me enviara unha amiga de Suecia que acababa de herdar unha casa. Ela sempre me decía “teño moitas cousas que darche”, e como non viña, mandoume devandita caixa chea de tesouros como cámaras de fotos antigas, negativos en cristal, cartas, debuxos, fotos… e o máis especial, estas cousas eran de Stig, un artista sueco, casado con Elsa. Cando mas deu díxome unha frase que se me quedou gravada “douchas a ti porque sei que nas túas mans Elsa e Stig van a vivir para sempre”. Así que baixei do rocho a caixa e vin que entre as fotos había imaxes do seu casamento, dun neno que tiveran e morreu, de Elsa núa, de Stig… Aparentemente parece unha caixa erótica porque saen as fotos de Elsa, moi artísticas, espida, de vacacións en Lanzarote nos anos 50… pero o que quixen facer foi un recoñecemento xa que eles morreron con poucos días de diferenza pola devoción que un sentía polo outro. Historias fermosas das que poucas quedan. Unha historia que fai moi especial o seu traballo. Normalmente cando fas collages non sabes de onde veñen as cousas, ou cecáis non teñen tanto significado. Neste caso, a miña caixa fala da memoria, dos recordos, do amor entre dúas persoas, do amor pola fotografía o amor pola arte…. Por eso é tan especial. Cada cousa está cargada de historia. Ten alma. Tiven a sorte de saber de onde ven cada cousa. Supoño que aínda queda moito que sacar desa maleta chea de cousas que chegou de Suecia. Moitísimo! (risas) Así que seguramente seguirei contando a historia de Elsa e Stig a través dos seus recordos. Á hora de traballar, en que se inspira? A mín… todo (risas). Dende o Século de Ouro ao Renacemento, pasando pola miña infancia, a música electrónica, os xogetes de Mattel, series dos 80 e 90 tan míticas como “Salvados por la Campana”…. Mete todo nunha pota e fai un bo caldo con elo… e aí está a miña arte! (risas) Vive entre Canarias e As Marabillas, Cartelle, como é traballar desde a súa terra galega? Estou rodeada de natureza, de recordos, con moita inspiración, onde todo flúe como ten que fluir e iso transmíteme moita paz. O non ter presa permíteme concentrarme, ser o que eu son, e axúdame a facer as miñas creacións. A ver se a miña avóa me deixa ampliar o meu taller… (risas). Falando dese taller… non sei se podo imaxinar como será. Direiche que fai un par de anos que me incluiron no libro The Cutting Chaos, un libro de Niko Vartiainen, co taller que teño en Tenerife, que fala sobre talleres de diferentes artistas internacionais do collage. Os talleres son para ver… É moi curioso. Imáxinate o caótico que pode ser sendo ensamblaxista todo cheo de obxetos que rozan a surrealidade. No collage, non tanto, pero tamén lle chegan a manchea de papeis, fotos… que parecen non ter sentido. Pero nós atopámosllo. Como cada persoa, cada taller é distinto. Aparte, díxome un paxariño que tamén está tocando a rama do audiovisual. Hai que ver como chían! (risas) Traballei como guioista na película “Absolución” de Juan Alfredo Amil, unha coprodución con RTVE e que se estreará a finais de ano. Foi o meu primeiro guión e saín moi satisfeita da experiencia. E sempre pensei que sería un dos camiños da miña vida. A escrita. Cando e onde poderemos verte próximamente? De momento para as festa das Marabillas a finais de maio! (risas). Pois sigo traballando collage e ensamblaxe artístico, inmersa na película “Absolución”, e traballando na curación dunha exposición internacional de collage en Ourense.