Katharina Ojea, a ilustración do futuro

Salamanca e Madrid foron as cidades onde se formou antes de voltar á Celanova natal. Na súa vila, Katharina Ojea vén de abrir un estudio e academia de arte no que busca transmitirlle ós máis cativos o seu amor pola arte. Coa creatividade como bandeira, a ilustradora, especializada en deseño dixital, quere que os máis novos poidan expresarse libremente a través das cores. Unhas cores que a ela a inspiraron para elaborar durante varios anos a imaxe da Ramallosa -o evento máis agardado do calendario polos celanoveses- e que agora colleron forma de contiño cunha historia visual nacida na pandemia e na que Katharina realiza un percorrido pola historia da festa a través dos diferentes episodios dunha familia e, ó mesmo tempo, percorre a historia de tódolos seus veciños. Cal é a túa historia co mundo da ilustración? Desde pequeniña gustoume debuxar, pero non me gustaban as clases que había no colexio, as típicas clases de Plástica. De feito, cubría os caderniños o último día para aprobar e pouco máis. Despois, cando estaba máis ou menos en segundo de ESO, empecei a debuxar moito cunha compañeira que se chamaba Carolina e empezoume a gustar máis. Despois, en primeiro de Bacharelato tiven unha profesora de pintura que me animou moito para que estudiara Belas Artes, así que estudei en Salamanca. En cuarto de carreira foi cando descubrín o mundo da ilustración e o deseño de personaxes. O profesor animoume moito a que tirara por aí, así que fun a Madrid a estudar Deseño Dixital, porque é o futuro. Aprendín tamén un pouquiño de Deseño Gráfico, Animación e 3D. Estiven traballando diso e o último que fixen en Madrid antes de vir para aquí foi Publicidade. Katharina Ojea E por que a volta a Ourense? Decidín volver polas condicións e porque tampouco me gustaba a vida en Madrid. Vivir aquí non é o mesmo, hai máis calidade de vida. Cobras máis ou menos o mesmo que en Madrid, pero aquí aprovéitase máis. Gustábame o traballo que tiña alí, pero non o ritmo de vida da cidade. Dis que non che gustaban as clases de Plástica. Agora que ti estás no papel como profesora, cal notas que era a principal carencia que tiñas? O que lle segue faltando hoxe, que é a creatividade. O básico para min é ensinarlle a un neno a mesturar cores e vexo que non o saben facer. Fáltalles o básico, non é coller un caderno e copiar un debuxo, hai que deixar que os nenos pinten libremente. E para ós que se nos dá fatal o debuxo, todos podemos mellorar? (Risas) Si, é unha cuestión de técnica. A creatividade xa é outra cousa e vai máis na persoa, coma en tódolos traballos hai unha parte técnica. Por que cres que é importante que se fomente a creatividade dos máis pequenos? Eu sempre lles digo que cando estuden debuxen ó lado, porque se van lembrar máis. Moitas veces cando saías dun exame dicías: “Ai, si, a resposta estaba no parágrafo tal...”. Acordámonos do visual. Por iso creo que moitas veces debuxar as cousas axuda a lembralas mellor. É outra forma de aprender. Levas varios anos ligada á imaxe da festa da Ramallosa. Que é o que máis te inspira dela? A cor. E que non había nada con iso. En tódalas festas aproveitan o que as distingue das demais para diferenciarse, por exemplo, no Esquecemento en Xinzo este ano fixeron un cartel precioso. E a Ramallosa non era tan coñecida. É unha festa moi familiar, este ano non tanto. cartel.jfif_web A partir dela compuxeches unha historia visual. Durante a pandemia, como non había procesión nin cartel que a anunciara, a idea era facer un percorrido a través dos carteis e quería animar á xente a ir buscando pola vila as diferentes ilustracións e así que fixeran a procesión camiñando. De feito moita xente foi arrincando os carteis segundo os ía poñendo (risas). E agora fixemos un contiño. Como Piñeiro me dera o do “Ollo de lume” e eu o ilustrara, agora fixemos ó revés e saíu a historia a partir das imaxes. Acabas de abrir unha academia de arte. Con que idea nace o proxecto? Que os nenos teñan o que eu non tiven, unha axuda para ver novos mundos. Eu non sabía que existía a ilustración nin o deseño de personaxes. Si que sabía que se facían as películas de animación e en 3D, pero non sabía como nin que había xente que traballaba exclusivamente creando personaxes. É algo que eu non tiven e quero que teñan. E tamén se trata de voltar.