Marcos Viso: recoñecerse e reconstruirse

Con máis de dez libros publicados, agora ve a luz "O meu baleiro", un traballo especialmente dirixido á cativada e mocidade, no que afonda na superación e a aceptación tras unha perda e co que reflexiona sobre as dificultades de afrontar o duelo, así como sobre las distintas maneiras de vivir unha perda transformando o baleiro que nos deixa nun fermoso recordo. Como comezou no mundo da ilustración? Procurando un oficio máis gratificante que o de ser arquitecto técnico nunha sociedade corrupta. Así que recuperei o que era un pasatempo á procura de algo de humanidade e intentei profesionalizalo; estudei na escola de arte de Ourense e empecei a amosar os meus debuxos nas redes sociais. E chegou un día de febreiro de 2015 o meu primeiro encargo editorial, e dende entón non puiden deixar de crear. "Interésame por riba de todo conquerir un estilo comunicativo, e desfrutar do reto que é ilustrar un texto" Que é o que máis lle atrae dese mundo? A min o que máis me gusta de ilustrar é o proceso creativo. Analizar un texto e resolver plasticamente o encargo ou proxecto. A sensación de recoñecerme e construirme grazas a un proceso creativo é fantástica, non hai nada que xustifique deixar de facelo. “O meu baleiro" é o seu último traballo, cóntenos de que se trata. Trata dun cativo que perde o seu xoguete favorito e de como non acepta a realidade. Trata de que non somos illas. E de que se deixamos de lado certa postura egocéntrica poderemos atopar lembranzas fermosas coas que vivir con ausencias en principio moi dolorosas. Como foi o proceso creativo? Os meus procesos creativos non son liñais. Comezo por debuxar algo que máis tarde me inspira un tema. O tema da morte sempre foi un tema pendente e cando apareceu o debuxo tirei do fío. Despois daquel debuxo veu o texto, despois vou facendo debuxos e volto atrás; sobre o texto, para quitar ou cortar aquilo que só quero contar co debuxo. E cando xa todo está rematado volto outra vez ao principio para modificar as cores, o texto e todo aquilo que penso que aínda necesita unha volta. Neste caso tiña todo o libro rematado, pero dende que Laura Rodríguez (editora de Hércules de Ediciones) me dixo que entraba no plan editorial aprobeitei para propoñerlle mudar cousas; fixeno practicamente de novo! A que se debe que quixera afondar no duelo especialmente en cativos e mozos? Inicialmente non quería tratar o tema da morte, nin o que trae acarrexado a morte, senón que estaba traballando sobre algo que acarrexaba superación e aceptación, pero non era o suficientemente universal para que se entendera a mensaxe. Así que empecei a pensar en algo para centrar ben o proxecto e non hai nada máis universal ca morte. Por outra banda nunca me importou traballar sobre certos temas “tabús” para os cativos. Porque ademais penso que os cativos están, visualmente, bastantemente máis alfabetizados ou cando menos máis abertos á comunicación visual cos adultos. Polo que penso que traballar un tema así nun álbum ilustrado é importantísimo. Na situación na que estamos, o libro cobra maior relevancia? Non o sei. Todos sabemos que durante esta pandemia morreron moitas persoas maiores e que moitos cativos non se puideron despedir deles, aínda que tamén hai moita xente que di que todo isto está a ser unha pantomima. Eu penso que o que estamos a vivir é a realidade que nos toca e se este libro, que foi creado moito antes da pandemia, axuda en algo, pois fantástico. E se só vale para facerlle pasar un bo rato a adultos e crianzas... pois tamén fantástico! "Considero que traballar nun tema 'tabú' para os cativos mediante a ilustración é moi importante" Ten máis de dez libros publicados (sumando os de ilustración e os de ilustración e texto), como foi a súa evolución? Pois nun principio desexaba publicar decontado, ilustrar a moitos escritores e escritoras. Facerme un nome e que me coñeceran. Hoxe faime rir estar a escribir isto. Non, hoxe case desexo únicamente desenvolver os meu propios proxectos, e o do nome case estou pensando asinar os meus traballos cun pseudónimo! En canto ao método de traballo tamén mudou todo, ao principio e na procura desa fama, facía ilustracións sobrecargadas e elaboradas; pintaba en papel con acrílico ilustracións que precisaban de 12 ou 18 horas para rematalas. Impensable hoxe que son pai de dúas nenas, non; hoxe centrome en comunicar mellor, dame igual a técnica aínda que me desenvolvo case en totalidade co debuxo dixital, por ordenador. En realidade o que me interesa por riba de todo é conquerir un estilo comunicativo, e desfrutar do reto que é ilustrar un texto. Por iso nos últimos tempos estou a desenvolver xunto a escritora e amiga Tamara Andrés un proxecto artístico chamado “Cartas ás 12” onde intentamos desenvolvernos como autores e creativos dunha literatura diferente. Persoalmente, que lle aporta a ilustración? Autocoñecemento. Equilibrio. Lucidez. Goza de boa saúde a ilustración en Galicia? Coma todo, e, ao igual que fóra das nosas fronteiras, o panorama está difícil. Nacionalmente, estase tentando certa "revolución" para que ocupe o lugar que lle corresponde. En canto a calidade, hai moitos premios que dan mostra dunha creatividade excepcional. Ten en mente algún proxecto a curto prazo? Sí, Este outono, froito de “Cartas ás 12” xunto a Tamara Andrés, sairá publicado un álbum ilustrado de nome “Tan preto”. E pode que algunha sorpresa máis. Quen sabe!