O Romasanta máis descoñecido

Con guión de Óscar Doviso, Ollala Moreiras e David Caride, e a produción de Óscar Doviso, José Freiría e o propio Marcos Vázquez, a mediametraxe, xa finalizada, estrearase este ano no Ourense Film Festival, OUFF, e forma parte dun proxecto que converterá esta rodaxe nunha longametraxe sobre a figura do lobisome dende un lado moito máis profundo do que se coñece. Un enxeñeiro actor, cóntenos, como chegou ao mundo da interpretación? Para ser sincero nunca pensei en ser actor. O único era que de neno, como a tantos outros, me encantaba ir ao cine e ao teatro. Fascinábame ver as pelis de Serven Spielberg, as aventuras de Indiana Jones, ver aos actores sobre as táboas facer o seu papel en directo… pero nunca pensei en adicarme á interpretación. Foi no ano 2009, coa maioría das horas do día ocupadas no meu traballo enxeñeiro, e despois dunha conversa cun amigo, cando decidín dar un pequeño xiro á miña vida e non seguir vivindo só para o traballo. Daquela xa ofrecía ponencias de emprendemento e liderazgo, outra das miñas facetas, e decidín dar un paso máis e anoteime a un curso de teatro da Escola de Artes Escénicas de Ourense. Xa dende o primeiro día me impactou e nese mesmo ano me incorporei á Aula de Teatro Universitaria de Ourense. Xa fai case 10 anos… foi unha incorporación tardía (risas)... pero nunca é tarde cando te move algo que te fai feliz. E dende o 2009 xa ten feito diferentes traballos. Fundamentalmente traballei en teatro. E fai un par de anos Óscar Doviso, director de “Luarada”, ofreceume incorporarme ao equipo como actor principal dando vida a Romasanta e aí decidín seguir formándome. A partir de aí fixen pequenos traballos amateurs e, recentemente. Un pequeno papel en “Olvido e León”, de Xabier Bermúdez, e en figuración na serie “El desorden que dejas” rodada en Celanova para Netflix. Podería desvelar como vai a rodaxe de “Luarada”? O filme está a rodarse en tres fases. A primeira delas acaba de rematar e foi rodada no entorno de Esgos e Allariz. Recolle dende cando Manuel Blanco Romasanta volve a Galicia e se establece na localidade de Rebordechao ata que acomete o seu primeiro asesinato. A segunda fase rodaríase en Castela e León e abranguería dende cando nace Manuel nunhas concións sorprendentes, ata ese momento que retorna a Galicia. Tamén será en Castela onde rodaremos o final do filme. Por último, a rodaxe contempla unha terceira parte de rodaxe de máis dun mes onde explicaríamos todo o documentado sobre Romasanta ata o momento da súa detención. O resultado é unha viaxe pola Galicia do século XIX, que ademais de descubrirnos a realidade dun personaxe coma Romasanta, reflicte as características dunha sociedade na que a emigración, o trato social, a etnografía… están moi presentes. E vostede, tal como comentamos, fai o papel de Romasanta, como se preparou? Sumerxíndome de cheo en toda a documentación de historiadores, criminólogos, búsquedas na rede, visionado de traballos xa feitos sobre el… e pouco a pouco fun interiorizando a unha persoa desas características. Para ampliar miras, tamén adiquei tempo investigando a outras persoas cun perfil semellante, para asimilar o máximo posible un pensamento criminal e poder dotalo del ao meu personaxe. Persoalmente, que lle parece esta historia? É apaixonante. Nela conflúen moitos aspectos da forma de vida dos galegos. Nós queremos contar o que realmente está escrito, o que parece que pasou, e alonxarnos do misticismo e todo o esotérico que o rodea para lograr achegarnos á figura máis humana. Canto máis coñezo a Romasanta, máis me dou conta de que a súa historia non é tan diferente ao que pasa hoxe en día. Antes non había moitos medios, non había tanto aceso á cultura, eran outras as ferramentas empregadas... pero as motivacións e o resultado é moitas veces moi similar. Produce arrepío. Cambian as cousas, pero as formas de pensar, os xiros mentais, esa frialdade para cometer unhos obxetivos tan viles, non mudan. Durante varias semanas fixemos unha reconstrucción de como podería ser Romasanta hoxe en día, e saíronnos un manchea de posibles candidatos. Tan só vendo recortes de xornais, poderíamos facer perfís del con máis dun dos protagonistas actuais da crónica negra. E o seu personaxe central? Manuel Blanco Romasante é inquietante. Canto máis leo o que escribían del naquela época, máis me arrepía. Sorprende que dentro dun mesmo pensamento poida haber tantas facianas. Ten un fondo desapego, un desexo de conseguir o que quere por riba de calquera orde social establecida. Penso que, con todo o que se ten escrito e falado del, segue a ser gran descoñecido. Fálase desa parte de misterio e lenda de si se transformaba en home lobo ou non, esa parte misteriosa, pero non se sabe o que realmente facía para cumprir os seus obxetivos. Con “Luarada” unha das cousas que se pretende é mostrar as motivacións de porque Romasanta fixo o que fixo. Date conta de que el é o maior criminal dunha época. Están documentadas 13 mortes; el confesou 9 e, realmente, ao seu redor hai entre 42 a 44 desaparicións que o sinalan. Que haxa testemuña escrita de algo así non pasa con ningún outro asasino, nin sequera con nomes tan terribles como os de Jack el Destripador ou Charles Manson. Ata o momento, que foi o máis complicado da rodaxe? Xuntar todo equipazo que se reuniu, un traballo principalmente de Óscar Doviso pero no que eu, como parte do grupo de producción, tamén me vin involucrado. Xunguir esa marea ata o día da rodaxe, sumado aos ensaios, foi complexo, pero tamén apaixoante. Polo que comenta intúese que é un equipo entusiasta e versátil. Xuntamos un equipo cómplice e profesional en todos os ámbitos: no elenco, na fotografía, na dirección de arte, vestuario... e resultou ser unha gran convivencia profesional, pero tamén persoal. Podo falar de traballo en equipo en maiúsculas e, sobre todo, da paixón e ilusión que todos nós puxemos neste proxecto. Só teño boas cousas que decir, a pesar das horas e horas de rodaxe, da climatoloxía adversa, días intensos... foi unha primeira parte de rodaxe moi cómoda, aínda que xa me avisaron que non sempre é así (risas). A paisaxe e o clima son tamén protagonistas desta película. “Luarada” tamén quere servir de escaparate da Galicia interior que cecáis non está tan presente no cine nin é tan coñecida pola xente. No que atinxe ao clima, hai escenas nas que se palpa o vento e o frío, nas que a brétema parece coarse nos planos... o que nos axudaba a facer aínda máis creíble o noso papel, pero que conlevava complicacións técnicas. O que está claro é que as condicións ambientais foron unhos actores máis da rodaxe aos que lles hai que recoñecer que, pese a ser imprevisibles, remaron ao noso favor. Que data barallan para a súa estrea? A primeira fase que xa rematamos, é unha mediametraxe que será presentada, se todo vai ben, nesta edición do Ourense Film Festival (OUFF). O resultado final contábamos que a finais do 2021 se puidese estrear. Agardamos que non se demore moito. Hai algún proxecto a maiores á vista? Tiña pensado para este ano a posta en marcha dun proxecto personal no campo do teatro, pero agora mesmo está un pouco aparcado pola situación actual e tamén pola dedicación á “Luarada”, que para mín está sendo como un máster do audiovisual. Tamén tiven algunha chamada para participar en series, e a ver o que vai saíndo sempre que se poida contabilizar. O meu traballo principal segue sendo a asesoría de enxeñería, e se podo compatibilizar é tamén polas facilidades que me deron sempre os compañeiros e os xefes de profesión.