La sonrisa más cercana de Lucía Rodríguez

Agora é coñecida por todos como xornalista e presentadora. Pero non sei se xa de cativa xogaba a facer os “boletíns” da súa terra Castro Caldelas. Para nada (risas). Daquelas non había nada alí relacionado co xornalismo. O máis artístico que facía era ir a baile tradicional e pandeireta. Quixen ser veterinaria, profesora… de todo! Pero algo que me din meus pais, e que cecáis condicionou o meu carácter foi que nos veráns eu axudaba na panadaría familiar. Non tiña ningunha timidez e sempre falaba con todos. Tamén me gustaba escoitar e contar cousas e poida que todo iso deixara o seu pouso no que son hoxe en día. E cando me tocou decidir como seguir os meus estudos, foi xornalismo. Nesa formación, era a televisión o que máis tiraba de vostede? Para nada. Nunca na vida pensei en presentar nada! Para mín a radio sempre me tivo namorada. Encantábame escoitar a radio. A meu pai tamén. Ten moito que ver esa infancia pasada na panadaría, na que, como en tódolos traballos de moitas horas e nocturnos é a que máis compaña fai. E as miñas prácticas comezaron na radio. Xa no último ano, decidín tocar a televisión e fíxenas en Canal4 de Salamanca durante o curso e en Antena3 no verán. Alí ofrecéronme quedar e durante máis de tres anos fun cubrindo baixas, vacacións… pasando por “Noticias”, “Espejo Público”, programas de investigación… E logo estiven en TeleMadrid. E chegou a volta á casa… Si. Era o ano 2012 e eu estaba no paro, facendo pequenos traballos. E por estas casualidades da vida, un amigo estaba gravando un casting en Madrid para un programa que ía realizar en Galicia unha productora. Chamoume para contarme que as tres posibles presentadoras non se presentaran e que se falaba galego, debería de ir. E así o fixen. E gustoulles! Foi chegar e conquistar. Totalmente. No primeiro casting improvisei todo. Xa no segundo, dixerónme que lles gustara moito a miña naturalidade. E eu decíalle… “toda! Viñen de kamikaze total!”. E aí comecei en “Desexos cumpridos”, un programa no que aprendín moito, desfrutei e puiden chegar a moitos fogares. E pouco a pouco foise facendo o seu oco. Logo chegou “Aquí Galicia” durante seis anos. Foi toda unha experiencia e a miña mellor escola. Tres horas en directo, en exteriores, había que adaptarse a cada lugar… e porque os últimos programas foron en plena pandemia e foi moi moi complicado emitir. Dichosa pandemia… Nin te imaxinas todo o que tivemos que improvisar. Lembro perfectamente facer entrevistas con dobles luvas, a tres metros de distancia e en prazas onde non había ninguén. E con tódolos obstáculos, sen dúbida é unha grande comunicadora. Como se chega á xente? Bueno… boa para algúns… e seguramente non tanto para outros (risas)… Eu creo que ser natural, transparente… sobre todo cando fas directos, que é o que a mín me gusta. Creo que para mín sería imposible manter unha personaxe durante tantas horas. E se te permites emocionarte coa xente, rir con eles, desfrutar… creo que ao final traspasas as pantallas. E iso nótase. As redes sociais son outra das canles que emprega para achegarse á xente. A mín funcionanme moi ben. Aínda que ata recentemente non as empreguei para traballar, agora si vexo que cada vez as axencias lle dan máis importancia. E digoo tanto dende o lado de comunicadora como do lado de empresaria coa nosa axencia de comunicación, SOC. Unha axencia que xa ten a súa traxectoria. Levo con ela case tres anos. Na televisión dende verán no ten xurdido ningún proxecto no que eu encaixara ou me encaixara a mín. E ter este traballo, non só polo económico e pola temporalidade que ten a televisión, para mín é esencial porque necesito facer cousas, non podo estar á espera. E váleme a vida a axencia. Sempre me inculcaron en estar traballando, en saír adiante. O que non podo esquecer e dar as grazas a José Manuel, o meu socio, que foi o que me insistiu en montala. Eu non me vía capaz e costábame dar o paso. Agora son consciente do feliz que me fai ter un motivo para levantarme con ilusión cada día. Que é o que máis feliz te fai deste mundo? O cariño e o contacto da xente. Para mín é un agasallo ver que a xente se che achega e te sauda porque te ve na televisión. Aínda que me de algo de vergoña. A xente quérea ben. Creo que non me equivoco se digo que non é das que ten “haters”. Sempre digo que teño moita sorte. Nunca tiven comentarios odiosos nas redes. Poucas veces me teñen recriminado. O día 20 presenta a Gala Más Deporte deste ano co Señor Corrales. Cóntenos. Temos xa unha primeira versión. E co Señor Corrales vou moi tranquila xa que ten moita experiencia e é un gran humorista. Ademais creo que conectamos moi ben e eso transmítese. Con todo, vostede repite. Si! É a segunda vez que presento a Gala. E gardo moi bos recordos desa vez. Ver ao público ilusionado, agardando escoitar aos premiados. É un gran recoñecemento ao esforzo que a xente fai todo o ano en deportes que se consideran “minoritarios”. É vostede deportista? Este ano retomeino despois de moitos anos sen apenas facer nada. Así que estou cos “Corredores do Miño” desfrutando moito. Eu como amateur total, obvio! (risas). Pero o que teño que recoñecer e o que vexo cada día neles é o esforzo que fan. Mental e físicamente. Máis alá practico ioga, que me ven moi ben, ximnasio… e ven moi ben para a saúde física e mental. Para rematar, que balance fai destes anos? Moi positivo. Nunca pensei en chegar a onde agora estou. Non me refiro á televisión en concreto, senón tamén a ser capaz de sacar adiante, xunto con todo o equipo, unha empresa de comunicación. Síntome afortunada de traballar no que quixen e ademais faime feliz. E para o 2023 que pide? Seguir medrando coa empresa, seguir presentando galas e que saíse algún proxecto televisivo. O menú completo! 1. Un actor/actriz. - Clint Eastwood. 2. Unha película que recomendaría. - Gran Torino. 3. Unha serie que recomendaría. - “This is us”, é unha lección constante de intelixencia emocional. 4. Un programa que lle gustaría presentar. - Encantaríame volver a presentar “Desexos Cumpridos”, pero coa experiencia que teño hoxe en día. 5. Un libro. - “Asústate Merche”, de Fina Casalderrey. 6. Na súa casa soa a música... - De todo! Bachata, rock, tradicional...música! adoro a música! Toda! 7. Un recordo da súa nenez. - Os veráns en Castro Caldelas vendendo bicas na panadería de meus pais. 8. Cando se mira ao espello, ve… - A unha rapaza que trata de sorrir e aprender a ser mellor cada día. 9. De maior quería ser… - Unha señora con moitos cans para xogar todo o día con eles. 10. Unha viaxe pendente. - Londres ou Venecia. 11. Un lugar para perderse. - A Ribeira Sacra. 12. Unha manía. - A orde. Todo ordenado sempre...é unha obsesión. 13. Unha virtude. - Olvido rápido o que me doe. 14. Un defecto. - Doulle moitas voltas á cabeza. 15. Perde a calma con... - As mentiras. 16. Recobra a calma... - Paseando a Troi. 17. Un vicio confesable. - Canto máis chocolate, mellor. 18. Un soño. - Desfrutar cada día da familia, das amizades e do traballo...sen moitos sobresaltos.