O meniño cos ollos como pratos e desde a súa silliña alá abaixo zugaba no chupete como se fose Maggie Simpson. Despois de pasar polas sete persoas que iamos no ascensor a súa ollada sorprendida, a golpes como o segundeiro dun reloxo barato, cravou os seus ollos libres nos meus libres ollos e sorriu. De forma automática, sen saber o porqué, tamén sorrín. Ollei aos outros seis do ascensor como fixera o cativiño, ningún tiña os ollos libres -isto era no Centro Comercial Ponte Vella, que viña eu de facer a compra- e volvín mirar o neno. Seguiame sorrindo cómplice cos olliños graciosos e coas comisuras dos labios, pois tiña o centro da boca cuberto co chupete.
E deime conta. E pensei que o neno era un xenio. E despois pensei que non. Que só era un neno en busca duns ollos nun ascensor. Porque as outras seis persoas ían mirando para as pantallas dos seus móbiles. Incluso a mamá, detrás da silla alí parada -uns minutos de liberdade de mans- aproveitaba para fedellar no chintofaniño. O neno e eu descubríramolo.
Sorriume porque era un xenio e encaraba con aquela comunicación visual procurada, unha reflexión fonda sobre o nivel de incomunicación que produce a aparencia da hipercomunicación instantánea? Como lles dicía, creo que non hai que ser tan rebuscado. Era un neno que buscaba uns ollos. OIlos que esculcar, ollos que sorrir, ollos que temer ou que amar. Todo o mundo olla os nenos e máis alá de diciren parvadiñas ao xeito –que riquiño!- e amoxetarlle as meixelas, préstase para que os cativos vaian ampliando horizontes máis alá da inmediatez das súas familias e saber que hai máis caras, máis xente, máis mundo.
Dalgún xeito evocoume aquel neno, a situación que vivín en Niteroi hai uns meses. Ollaba daquela un grupo de sete obreiros da construción na hora do bocata. Uns noviños e rudos efebos negros no tempo de descanso. Apoiados na baranda da praia do Flexas, despois do Museo de Niemayer e antes de Icaraí, aqueles operarios non falaban do convenio, nin das escasas garotas que pasaban, nin dos viaxeiros que observabamos todo como curuxas con cámara: estaban abducidos todos eles por cadanseu móbil. Nin falaban.
Que tanto por cento das situacións comunicativas de hoxe entre os mozos xiran ao redor das características, prezo, prestación, apps, etc. etc. da telefonía móbil? Chameite, chamáchesme, mandeiche un guasap, acabouseme a batería... cambiei de plan... rompeume a pantalla... Existe o perigo de que tanto falar da ferramenta nos esquezamos do traballo, de tanto mirar a caixa esquecémonos do xoguete que vai dentro. Ou esquecémonos de fitar nos ollos dun neno que busca o mundo que para el é novo e para nós vaise facendo de cartón.
Pan et circensis? Pan e fútbol? Non! Pan e móbiles!
