Hoxe acordei con mal corpo. Non é que durmira mal -sonlles dos que durme como se tiver a conciencia tranquila- é que espertei con mal corpo; cun al corpo deses que antes se definían como pouco católico; é dicir, mal corpo e farto non sei de que, pero farto. Demasiado farto de estar gordo, de ser xordo, de andar medio coxo... mesmo de ser vello cando, tal condición, a cotío se me antolla un privilexio.
Tan farto acordei, imaxínense, que o primeiro que me fartou foi un día tan fermoso e soleado, logo un día tan frío, máis tarde o recordo da inverecundia amosada polo xurado ese que sancionou ás nosas Tanxugueiras cunha votación que non é que sexa inexplicable, é que resulta que é totalmente explicable. Por iso non sei se o meu día esta sendo escrituralmente consecuencia dunha inverecundia persoal xa que, polo que se ve, antes houbo que votar, que decidir quen serían os membros do xurado e por aí haberá que comezar a considerar a cousa.
Consoloume a reacción do público asistente, que non debía estar composto de nacionalistas galegos, precisamente; digo eu, malia que haxa moito xubilado do país que pasa o inverno en Benidorm. Consoloume a súa reacción de desprezo dunha opinión tan conxuntada e en absoluto relacionada coa realidade vivida no escenario que, ó recordala, ata me esquecín do meu mal corpo.
Tanto e tanto me esquecín que debo advertir que, pra que as puideran ler hoxe vostedes, escribín estas liñas o pasado dia 27, día da conmemoración, día de facer memoria común das vítimas do Holocausto. Ó millor foi iso o que puxo o corpo a contrapelo das miñas demandas; pero a quen non se lle pon mal corpo recordando aquilo nestes días nos que, nas lindes entre algúns países, se están a producir movementos de tropas facendo manobras militares, ou sexa, xogando a facer a guerra, mentres nos xornais aparecen titulares igualiños ós que xa apareceron nos vésperas das dúas Guerras Mundiais anteriores.
A forza de lle dar voltas a unha cousa e consciente de que hoxe xa se saberá o resultado que atinxe á aparición, ou á desaparición, de Tanxugueiras do escenario da Eurovisión e algo máis se saberá tamén do conflito establecido nas lindes de Rusia e Ucraína, resolvín cambiar de terzo (a vida élles unha tauromaquia do caragho) e falar doutra cousa pero, iso si, sen deixar de todo de estar dentro dun mal corpo que iso aínda non se me pasou; que lle imos facer.
En circunstancias que atinxen ó persoal e ó colectivo -no persoal ás preferencias estéticas, no colectivo ás tendencias pacifistas- un sempre se pregunta pola xustiza divina. Ónde está? Por que se oculta? Aínda non hai un mes que se conmemorou na miña familia o cincuenta e cinco cabodano do pasamento do meu pai. Medio século no que aínda me veño preguntando por esa xustiza divina que acabo de mentar. Recordo ó meu pai clamando ó ceo preguntándose porque tiña que morrer el e quedar un que vivía no Pardo e non lle espertaba moitas simpatías, por no dicir que no lle espertaba ningunha. Deus que tanto falou na antigüidade leva demasiado tempo calado, tanto que se o penso se me vai poñer de novo o mal corpo que xa se me estaba pasando.
Napoleón que foi un home que sempre se sentiu acompañado polos deuses da guerra e da fortuna -a afirmación é del, non miña- consideraba que o gran mérito de Mahoma era o de ter fundado unha relixión prescindindo do inferno. A verdade é que resulta moito máis doado practicala seguindo a promesa dun ceo, xa saben esas setenta e dúas hurís facéndoche agradable a eternidade. Iso no caso de ser home, pois que as mulleres serán tamén felices contemplando a felicidade do seu home. Iso é moito máis perseguible que andar preguntándose pola xustiza divina, como fago eu tantas veces, temendo sempre me pasar de rosca de xeito que vaia dar de fociños no inferno. Esta visto que hai días nos que millor era non ter saído da cama.
Tamén está visto que Napoleón foi un xenio. Falando de Mahoma afirmou del que “a súa grandeza reside no feito de ter conquistada a metade do mundo en dez anos, mentres que o cristianismo necesitou de trescentos pra establecerse”. Algunha razón non lle faltaba no canto de afirmación tal como a que acaba de ser recordada. Á nosa relixión non lle chegou con san Paulo, senón que tivo que agardar a que chegaran santa Elena e o emperador Constantino pra poñer as cousas no seu sitio e que callara de xeito que chegara a nós case tal cal como se estableceu entón.
Certo é que a moral non é a mesma hoxe que a que foi na Idade Media, recorden as risas pascuais, nin a propia do Renacemento, qué dicir da do Barroco. Mesmo a moral que os da miña idade vivimos, padecemos ou disfrutamos, según gustos, sendo nenos, asemellase tanto á vixente hoxe en día coma un ovo a unha castaña. Pero a vida élles así. A vida, a vida digna, sempre é preferible á outra opción; a de non seguir vivindo a vida ou vivila no medio e medio da indignidade.
En resume, lerias coas que ir pasando o tempo, aínda sospeitando como eu sospeito que este non pasa, que somos nós os que o facemos de xeito que, se somos conscientes delo, xentes como Napoleón poden resultarnos tan próximas, polo menos, como poden selo Biden ou ese toleirán que preside o goberno británico, por citar dous casos.
Así que séntense e descansen. Se Tanxugueiras pasaron o filtro do xurado (que non o pasarían) iremos todos con elas a onde se celebre o festival da Eurovisión e se os esforzos diplomáticos non chegaron a un acordo deberemos ir, tamén todos, preparandonos pra ir sufrindo as consecuencias xuntos. Se non é así recordemos que unha tanxugueira é o tobo dun teixo, dun teixugo ou dun porco teixo, como acostumen chamalo, e que debermos ir buscando un dende o que saír de vez en cando, aproveitando o lusco fusco, pra ver de ir mantendo a dignidade. Como ven de todo, de todo, non se me pasou aínda o mal corpo. Nin a pouca cabeza. Hailles días ben atravesados.
