Ó longo da miña vida tiven oportunidade de entrar unha vez nunha mezquita. Pasa xa dos vinte anos daquela. Foi a mezquita de Caracas, un edificio espectacular cun non menos espectacular minarete e unha lámpada central máis monumental aínda, se cabe, co impoñente e branco edificio.
Se busco, estou seguro de que aínda encontro as fotografías que puiden tomar alí dentro sen que ninguén me dixese nada.
O certo foi que, dos lugares que tiven oportunidade de visitar no transcurso daquela viaxe a Caracas foi -a entrada na mezquita- o que máis impresión me causou preto das altas torres do Parque Central. Non tanto, sen embargo, a unha miña curmá, que me facía as veces de guía e que tivo que quedar fóra.
Evidentemente, lembrei durante estes días aquela sala alfombrada tan grande coma un campo de fútbol e o efecto dos pés descalzos camiñando sobre o acolchado piso.
Realmente, sen decatarme estou mentindo, porque cos anos tamén gocei do privilexio -este máis común, por cercanía- de camiñar de vagariño por entre as columnas da de Córdoba e retratarme diante do fermosísimo "mihrab" que olla cara a Meca e que sempre nos sirve os celanovenses para explicar a importancia do seu coetáneo, aínda que estilisticamente moito máis humilde, da capela de San Miguel.
Certamente tanto nunha máis actual coma na outra absolutamente histórica -e xa non digo nada da alhambra granadina ou do alcázar de Sevilla- tiven ocasión de admirar varios exemplos de cómo a pretensión de interpretación a eternidade, independentemente da relixión que sexa (e á mesma altura cás catedrais de Santiago, de León, se cadra, ou mesmamente de Toledo, cá "duomo" florentina ou a vaticana basílica de
San Pedro) é capaz de exaltar as virtudes, neste caso artísticas e evocativas, do ser humano.
Logo, co tempo, os pasos leváronme a pernoctar durante tres ou catro días nunha das moitas ruelas perpendiculares das Ramblas barcelonesas -concretamente na rúa do Hospital- e aquela grandeza arquitectónica que eu tivera ocasión de admirar denantes en Caracas, Granada e Sevilla, ou mesmo dende a distancia da M-30, en Madrid, véuseme abaixo coma un castelo de naipes cando ó ver entrar a determinadas horas a moitos musulmáns a un garaxe, preguntei que había alí que convocase a tanta xente e me informaron de que aquilo con formas de baixo mal axeitado era unha mezquita.
É certo que para rezar -sexa no idioma que sexa e sexa ó deus ou ós deuses nos que un crea- non é preciso estar rodeado de grandezas arquitectónicas, pero aqueles días de Barcelona e aquel ambiente endogámico do barrio no que estiven instalado -moi preto do Raval- amosáronme unha face preocupante dunha forma de entender o máis alá que nada tiña que ver coa face amable que asomaba naquel impoluto edificio de Caracas.
