Apenas falo con xubilados. Mantéñome a unha distancia especialmente prudencial cos prexubilados, antes achegaríame a un ciclista urbano. Temo contaxiarme da súa enerxía, da hiperactividade sorprendente en adultos que recibiron alfinetazos e que os torearon con picadores no lugar de traballo. Coa paixón intacta, suxieren, anotan, observan, presionan, intimidan. De seguir os seus designios, a diario tería que escribir oito artigos como este. Descubriron o sentido da súa vida, a costa da miña.
Se lles vía afanosos nas oficinas, pero na hora da retirada advertimos que a diario almacenaban un poso de vigor para derramalo en canto abandoaran o calvario profesional. A clase médica congratula aos xubilados que manteñen un decoroso dinamismo, sen calibra-los desastres que ese empuxe inflixe aos seus achegados, por non falar da súa renovada capacidade de liderazgo. Os rapaces confórmanse con conectárense a Internet, non sempre nas páxinas prohibidas. Pola contra, os antigos maiores amosan unha exuberancia de ideas, unha morea delas. ¡A quen se lle ocorre contratar a vinteañeiros, con este filón inagotábel de sesaxenarios!
Na revolucionaria transformación biográfica por a que avogamos, a vida laboral consistirá en lacazanear dende os vinte ata os sesenta e cinco anos, igual que agora. A esa idade ingresarase no trepidante mercado de traballo e aproveitaranse os anos máis produtivos dos actuais xubilados, ata os cen. Coa súa actual velocidade de cruceiro non se lle deterá o pulso ata os cento cincuenta, pero alomenos xa se moderará o cumbustíbel que lle impulsa a inunda-los avións co seu ánimo de trotamundos. A súa algazara festiva asusta aos pacíficos adolescentes, a súa axenda está repleta durante a próxima década e monopolizaron o optimismo. Teñen todo o tempo do mundo para vivir, sen a quietude sedante do ámbito laboral. En fin, sempre desexei que me leran as clases activas, os maiores de setenta.
