Bágoas que choutan duns ollos cansados e apesarados, entristecidos. O medo é libre. A incerteza manca e doe, fai tremer as entrañas. Impotencia ante o descoñecido. A soidade é o cabalo de batalla co que hai que cabalgar. Pensas no futuro e asoma unha negrura que, máis seguro, torne primeiro a gris e logo a branco. Pero antes hai que pasalas negras, hai que pasalas moradas. Bágoas que bañan a cara. De medo. De impotencia. Agora son os pensamentos os que bulen por unha vida futura. Medo a non ter futuro. Mais non queda outra que botar man da esperanza e loitar contra as adversidades que aniñan nun. Toda loita ten a súa recompensa. Ten que tela. Non queda outra que confiar. E esperto e durmido tes que pensar e soñar que aquí estás ti, que nada e que ninguén é quen de conter, de cortar as túas ansias de supervivencia. Seca as bágoas, deixa caer un sorriso e pensa que máis alá de ti segues estando ti, e ti, e ti; e logo xa os demais. Agora, deixa que o sorriso seque as bágoas. Xa verás como o optimismo calma a incerteza.
