Cristóbal Montoro acaba de anunciar unha reforma fiscal que presentou como unha rebaixa impositiva pra maioría das familias. Resulta evidente que esta medida ten como finalidade procurar a complicidade das persoas beneficiadas pola modificación, coa vista posta nos procesos electorais do ano 2015. Pra alén de cal sexa a razón pra esta reforma, e que en realidade se poda considerar como tal, xa que non son máis que rectificacións do actual sistema, o realmente importante é se ten un carácter progresista, ou sexa, se favorece as clases populares, ou máis unha vez é funcional aos que acumulan riqueza e poder.
Segundo os técnicos, a reforma, no referente ao IRPF, beneficia aos salarios entre 12.000 e 25.000 euros en contías de entre 255 e 334 euros anuais. Tamén saen favorecidos os ingresos entre 70.000 e 120.000 euros, así como os que gañen máis de 200.000 euros anuais. Aínda con esta última eiva semella un dato positivo. Porén na practica é unha migalla cando se compara coa rebaixa dos impostos ás grandes empresas, ás rendas do capital e ás rendas dos autónomos. Ademais, as indemnizacións por despedimento terán que cotizar cando superen os 2.000 euros exentos por ano (castigándose aos que entran no forno do desemprego), elimínase a dedución pra aqueles contratos formalizados a partir de xaneiro de 2015, e auméntase o IVE dalgúns produtos sanitarios do 10% ao 21%. En resumo, ante todo favorécese a empresarios, investidores e autónomos, por esta orde; é dicir, que se acentúa a tónica das últimas décadas, de cargar o peso fiscal sobre a clase traballadora. Así o consideran tamén os técnicos de Facenda (Gestha) que coidan que “as rendas máis altas son as beneficiadas pola reforma porque pra elas a tributación baixa do 27% ao 23%”.
Agora ben, a reforma non pode ser analizada á marxe dos orzamentos, porque estas rebaixas implican en principio menores ingresos (seica uns 9.000 millóns), que a debilidade do medre do PIB nunca pode compensar. Tampouco se anuncian medidas especiais para reducir a fraude fiscal (un 24,6% do PIB), nin a eliminación drástica das exencións impositivas, eses inmensos buratos negros grazas aos cales as empresas do IBEX35 só tributan o 4%, e as rendas do capital menos que as do traballo. Sendo así, pra equilibrar as contas só existen dúas posibilidades: o endebedamento ou reducir as prestacións públicas. Como a primeira opción é practicamente imposíbel, tanto pola presión de Bruxelas, que esixe que se cumpra co déficit pactado, como pola propia ideoloxía do Partido Popular, todo fai pensar que asistiremos a novos recortes dos servizos e prestacións básicas.
Despois da contestación social destes últimos anos, e con dúas eleccións en pouco tempo, con seguridade, o governo procederá máis de vagar nos recortes, farao silandeiramente, e botando a responsabilidade enriba das autonomías. Estas últimas son as que teñen as competencias en temas de tanta importancia social e económica como a sanidade e o ensino, e responden a distintas cores políticas.
Falta por ver como se concreta esta reforma e cales son as consecuencias sobre o orzamento e en que partidas. Todo fai pensar que, pra maioría social, o que se lle entrega coa man esquerda se lle vai quitar despois con creces coa man dereita en prestacións e servizos que hoxe son gratuítos (como se está a facer acotío sen pausa). Porque do que se trata, cando se fala de ingresos, é termos en consideración que ademais de ingresos directos hainos indirectos, e que ambos débense sumar porque forman parte da capacidade de gasto. Un debate pendente é se os salarios equivalen ao traballo realizado, algo dubidoso, máxime cando existe unha concentración e centralización da riqueza tan forte.
