Neste ano adicado á astronomía e no que se celebra o cuarto centenario do invento do telescopio de mans de Galileo Galilei (1564-1642), recordaba, amigo lector, aquella frase de Fray Luis de León: Cuando contemplo el cielo de innumerables luces adornado, buscando, quizais, a inspiración que fielmente acudiu creando aquela fermosa composición, a oda La noche serena.
Dise que ós astros gústalle aliarse cos poetas pois saben de sobra que son os que máis veces miran hacia arriba. Hai quen dí que os teñen enchufados e que lle conceden as grazas que solicitan. ¡Non sei! ¡Cousas que se contan! O que si é certo é que hai poucos acontecementos que inspiren tal maxia como a contemplación do firmamento deixando ben clara a nosa pequenez e o diminuto punto que supoñemos para o orbe.
¿Quién es el que esto mira... y no gime y suspira?.
A Lúa que move la plateada rueda, a graciosa estrella, os campos verdaderos pode servirnos de rosa dos ventos na reflexión, cando, hipnotizados, nos enfrontamos ó cosmos clarísima luz pura, que jamás anochece/ eterna primavera aquí florece, sublime comentario dun grande das letras.
Despois de meditar e saborear este exquisito manxar, lembrei outra frase que quedou en mín dende ben nena. Na serie Kunta Kinte cada vez que nacía un neno naquela tribu dos mandica, sacaban ó bebé núo e presentábanllo á Lúa da noite serea, mentres o pai lle metía na táboa branca da súa mente unhas doces palabras: Contempla o único que é máis grande ca ti.
¡Xa ben! Vai ser certo que existe un lazo encantado entre a palabra e a estrela.
