A choiva acompañaba, tamén andaba rondándonos a neve, todo envolto en brancura e transparencia, coma a súa alma. Presentaba o seu novo libro: O aire, a luz e o canto, obsequio que Caivanova quixo facernos a todos os presentes. Custodiábano torres firmes, homes competentes no uso e estudo da palabra. Luis González Tosar, presidente do Pen Clube; Manuel Outeiriño, que soltaba aquel pensamento rotundo: Son as propias palabras as que nos indican aquelo que enmudece, e Xesús Alonso Montero, académico e catedrático, que celebraba o evento cun discurso de ouro.
Él calaba nesa silenciosa poesía que lle é tan propia. A súa expresión relaxada fíxome lembrar a aquel profesor das Lagoas que fruncíndonos lixeiramente a cella -lixeiramente, pouquísimo- aconsellábanos que ¡Ala, xa tedes que calar, xa vai dar comezo a clase!. Eramos os seus alumnos e él o noso mestre, lástima que algúns homes non leven unha marca ben visible para indicarnos que é, a ese, ó que temos que especialmente escoitar e seguir. Pero a humildade e a sinxeleza precisan sabios lectores. E descubrín co tempo que non són nós -por ser tan noviños- sabiamos ler ben senón que había xente maior que non sabía ver nin mirar as cousas grandes. De tódolos xeitos, a vida concedérame o gran premio facéndome sentar alí, naquel pupitre da aula escoitando o seu galego suave, a língua que non deixou que se perdera, colléndose de carpeta e lanzándose ós pobos para rexistrar a fonética.
Creo que son eses logros silenciosos os que van configurando estes espíritos tan ardorosamente prudentes. Pero é que Don Víctor -aínda que no que insisten todos é na súa mesura, e contención, no seu sosego elegante- eu creo verlle no latir de cada poema un ser apaixoado. Sí, senon non lle arderían os ollos ó falar de amor ou ó confesarnos que non se pode vivir sen un ideal. Ó seu grupo de apoio encantábannos oír que él era unha das grandes voces -entre os catro máis grandes-, da literatura galega, a quen se lle adicará o Día das Letras no seu momento. E esto quedou dito nada menos que por don Xesús Alonso Montero, que coma sempre engaiolou ós espectadores coa súa disertación rigorosa e formal, á vez que emotiva e doce. Sí, él sabe preparar perfectamente estas pócimas máxicas de contradiccións aparentes.
Disfruto cando analizan os poemas do meu sabio profesor, disfruto cando se lle acende un sorriso especial, se mira hacia o banco onde se sentan as súas nenas (esas fillas que como nais coidan do seu pai coma se fora o seu neno), disfruto cando él se confesa abriado por tantas cousas que se dín de mín, e aínda me parece que volvo á aula á analizar aquel poema que el escribiu na pizarra. Eu preguntaríalle: ¿É quén é o autor?. E él contéstame: Un poeta calquera. Sempre o sospeitei, pero hoxe xa podo dicirllo con forza e con alegría. Don Víctor aquel non era un poeta calquera, era un moi grande, un poeta con maiúsculas. Aquela contestación era unha adiviña pola que descubrín que a marca dos grandes, volvía a ser unha vez máis a humildade, esa virtude que ensalza a quen a mima. Felicidades.
