Xa decoraches o noso escenario, tí, outono lindo, coas túas cores máxicas. ¡Quen, coma ti, pinta os dourados e os pardos, os verdes e os morados, os apaixoados encarnados das follas das vides! ¡Quen, coma ti, pode crear versos cromados e lanzarnos belotas, avelás e noces, viño e castañas, que nos axudan a andar o camiño! ¡Quen, coma ti, pode falar dos grises (as nubes son contadoras de contos de filosofía galaica, xa sabemos: humor e canción na mesma dose)! ¡Quen, coma ti, vela o sol con eses rosados xiros que se enredan no indigo e fan do ceo un xardín de rosas! ¡Quen, coma ti, vello sabio, ensina a lección da humildade, do silencio, da entrega alegre nas somnolentas tardes! Sempre lle arriscas un verso ó poeta atento e premiado cunha folla que cae da árbore, abandonada, para recordar -como ti sabes: contundente- que todo é coma tí: sutil e certo, tenue e profundo, fugaz transparencia... ¡Quen coma ti, orfebre de soños, sabe empapar de melancólica nostalxia este poema de amor que é a vida!
