A mediados dos anos setenta, Scorsese atópase tombado nunha cama do hospital, sen ganas de levantarse. Reduce do fracaso comercial do musical New York, New York, saído mal parado do divorcio coa súa segunda esposa e consumido por unha crise pulmonar. Aínda peor é que, alí volcado, ten que encaixar os profundos golpes dunha depresión. Sálvao desta situación, cóntao na súa bioentrevista Scorsese por Scorsese, un guión.
Robert De Niro entrégalle o texto no hospital. Xa lle falara do libro semi autobiográfico sobre o boxeador Jake LaMotta durante a rodaxe de Alice ya no vive aquí (1974) pero o director non o tomou demasiado en serio. A historia parecíalle sen demasiado interese, excesiva. Ademais, o boxeo era un deporte que non lle apaixonaba. Agora era distinto. Quizais porque estaba a atravesar unha experiencia similar á de LaMotta, ou o entusiasmo do actor foi mais persuasivo. Sen embargo, na habitación do New York Hospital, case sen forzas, Scorsese acepta facer un novo filme. Uns días despois, xuntos collen un avión e múdanse a unha illa. Durante tres semanas, sen outras distraccións, reescriben cada frase do texto. Ao tocar a cume e, pouco despois, vivir o fracaso, fronte a esta nova oportunidade, Scorsese adopta unha actitude kamikaze. Como declara no seu libro entrevista: “quería contalo todo, sen filtros, para logo esquecelo e, quizais, buscar outra maneira para vivir”. Despois de ter o visto bo por parte do guionista Paul Schrader, empeza a rodaxe. Prolóngase mais do previsto porque De Niro, para as escenas de LaMotta nos anos cincuenta, quixo engordar 27 kilos – algo que nunca había acontecido na historia do cine. Cos gastos da produción pagados, pasa catro meses entre o norte de Italia e Francia comendo catro veces ao día, mentres Thelma Schoonmaker adianta a montaxe das secuencias xa gravadas. A obra de arte de identificación con LaMotta complétase durante o tempo que o actor goza co seu alter ego. É o ‘Toro do Bronx’ que entrena a De Niro para convertelo no campión dos pesos medios.
O cine de boxeo tivo moita popularidade nos anos setenta. Os dous filmes de Rocky tiveron un gran éxito, convertéronse en breve en películas de culto. Scorsese as tiña presente, pero quería afastarse da estética vibrante destes filmes. O seu referente é o neorrealismo italiano, en especial o filme Rocco y sus hermanos (1960) de Luchino Visconti onde o boxeo, xunto a temas como a culpa e a atodestrución, mesmo están vinculados co seu filme. O director de fotografía Michael Chapman, o ‘Poeta das aceras’, encárgase do marabilloso branco e negro que lembra a mellor época do cine italiano. Chapman revoluciona ademais a forma de retratar os enfrontamentos entre os boxeadores no cinema. En Toro Salvaxe, a cámara nunca baixa do ring, dando a sensación ao espectador de vivir o combate desde dentro.
O filme abre o festival de Berlín no 1981. Ademais ten oito nomeamentos aos premios Oscar: De Niro gaña o de Mellor Actor e a Thelma Schoonmaker vai o de Mellor Montaxe. É un triunfo. Este venres, este clásico do boxeo que rescatou a Martin Scorsese do hospital e consagrou a De Niro como un dos grandes actores da súa xeración, volve á pantalla grande cunha copia restaurada en 4K, supervisada polo cineasta e a montadora.
Toro Salvaxe é unha obra sobre a condenación máis que da redención, sobre a culpa máis que a salvación porque LaMotta pelexaba como se non merecía vivir. A película é a representación da metástase do éxito e a éxtase da decadencia. É unha épica triste como o Intermezzo da Cavalleria Rusticana que abre o filme, un dos arranques máis asombrosamente bellos da historia do cine.
