Por certo que papá e mamá (ás veces na fala vella infantil cun e ou i paragóxico: papai, mamai, ou papae, mamae) non son formas tan vellas. Se cadra, de avanzado o século XVIII. A acentuación latina e anterior (que se conserva na dignidade pontificia que é da mesma orixe) é grave, ou sexa “papa”. Aos italianos e aos xitanos non lles chegou tampouco a influencia das elites francesas e conservan a vella acentuación. Pero nós acentuamos xa á francesa, papá e mamá, agudas. Do tempo, supoño, en que as nenas da Corte madrileña xogaban, con galante cortesía afrancesada, a cederen o paso nas portas: “Pase 'monsieur”. De aí deron en cantar “pase misí... pase misá, por la puerta de Alcalá, los de alante corren mucho los de atrás se quedarán” e logo espallouse. En fin. É o que hai. É historia.
