Desde o CODICE (Colectivo Ourensán de Desentangarañadores de Ideas Comúns Esvaídas) pásanme un argumento para unha novela. Non me din se é histórica ou fantástica. Transcríbollelo por ver que lles parece e por se a queren escribir vostedes. Di así:
Poñámonos nos anos corenta, un bo mozo e listo, nado nunha vila ao pé da serra, Fernando por exemplo, chega de párroco á máis central das parroquias urbanas de Auria. É moi alegre e aberto para os tempos que corren. Seica “fala” cunha moza, cunha señorita. Algúns escandalízanse. Mediada a década, promóveno a bispo e marcha. Nunha vella vila lucense, pétrea e literaria, bota case ata o final dos corenta. Entrementres alí, nado no mesmo inicio dos trinta, un rapaz espelido estuda para crego. Coñécense. Un está nos corenta e xa sabe da vida; o outro remata a adolescencia no seminario. O agora bispo, sempre vital, solidario e comprensivo, medra. A finais dos corenta, marcha á capital. Alí, feliz, ocupa nobilísima cadeira e devece por facer cousas. Fai moitas. Seminarios, escavacións e, tamén, seica, un fillo á leiteira do palacio. Disque o cativo é cuspidiño. E precisa que lle boten unha man. Chama á corte eclesiástica ao rapaz espelido da vila que xa gastou varias sotanas; é o tal para gobernar certas cousas. Turra por el. Son liberais co Sexto, pero deben coidar as súas carreiras, e, fieis e podentes, deben coidar da súa xente. Ascende a arcebispo. A cardeal. Disque puido el ser papa. E tan dado e xeneroso, non quería deixar a semente desatendida. E dille á dignidade colaboradora: “Cóidame do rapaz... E cóidamo tamén cando eu non estea”. O home da vila histórica de pedra e lousa sorrí circunspecto, e acena asentindo calado. Failles el chegar o alento; é o enlace.
A nai do cativo, cando o primado morre, reclama para el un oficio, un postiño; moito serviu a súa excelencia e o rapaz... Fiel á palabra, dálle unha colaboración elástica e aberta coa Catedral. Un pouco para todo, un pouco de todo. Pero o rapaz xa non é neno ningún. Desacougado coa orixe, ve medrar nel a cobiza de querer algo que non hai. Algún recoñecemento. Formar parte da Casa. Quere, polo amor da nai, ser algo alí. Do plantel. E sofre. E enfádase. E fai e desfai. E reza sen acougo e sen ver o futuro, sen entender moito o presente, mastigando néboa do pasado. E empeza a ver cousas. E ripa el tamén. Sistematicamente. É mostra do seu poder. E reza polo perdón. Pero el non perdoa que non o aloumiñen. E ripa, ripa. E almacena. E leva conta.
Un día, farto, o home serio quérese desfacer del. Para novo non vai e non quere que ninguén importune ese mundo pechado, de pedra, cera, ecos e silencios. O que fora rapaz séntese ofendido. Chora. Trema. Trama. Desacougado, cala. E un día colle aquilo que máis lle podía doer o home serio. E sorrí. E cala. E todos se descompoñen. El reza. E sorrí. E cala. E xa saben que é el. E cala. E reza. E sorrí. E ábrenlle o garaxe. E cala. E escribe cousas terribles e cribles para non dicir a verdade do desasosego íntimo. O home serio, avellentado de golpe polo silencio que o atafega, cala, e reza e suspira invocando a Deus para pasar xa o cáliz da vida. O que fora o rapaz da leiteira que se parecía ao cardeal, mira o chan. Calado. No fondo, sabe, non fixo ningunha morte, só que estaba anoxado. No fondo ninguén sabe as razóns do seu desacougo, do seu proceder. E por el, non se han saber. E cala. E calan.
Carallo para o argumento!, dixen. Daba para unha boa película. Histórica ou fantástica? Mmm.
