Non é que me moleste o paso do tempo e irme facendo vello. É cousa natural. Como que desconfíe de certas novidades e abomine doutras. Da omnipresencia de pantallas luminosas nos comercios do Paseo que me molestan ao pasar na noite, ou da música reguetón, por exemplo.
Non me molesta o fuxir do tempo cronolóxico porque sería tan inútil como arar no mar, ou, pola culta, como aquel fermoso xesto do bárbaro persa Xerxes I cando mandou azoutar o mar no Helesponto -hoxe estreito de Dardanelos- e arroxar nel grillóns e cadeas por ter afundido os barcos dunha ponte que estaba tratando de facer para pasar as tropas a Europa, que foi a cousa alá polo ano 492 antes de Cristo. Algo máis de dano lle fixo, por certo, aos dez enxeñeiros encargados da obra fallida: decapitounos. Unha barbaridade na que penso, con algo de malicia, ao ver os silencios de responsabilidades da caída do viaduto da A-6 alá por onde vostedes saben, ou ao pasar sobre o badén do viaduto na Ponte Ulla, indo para Santiago, que algo de medo me dá.
O que me amola é o exceso de noticias do tempo atmosférico na televisión. Ben fan os ingleses cando teñen dúas palabra que nada teñen que ver, time e wheather, porque en realidade, o paso do tempo é independente de que chova, faga sol ou ande o demo por Ferrol. En fin, algo de información si. Cinco minutos ao final, pero non antes, no medio e despois, e con alarmismo sempre. Que me poñan o mapa si. Que mo lean, menos. Vamos ver. Cada un mira cando poñen os mapas da temperaturas ou chuvias previstas ou pasadas, as que hai no seu lugar e onde ten intereses próximos; digamos, fillas. Pero unha cousa é vermos os mapas que sabemos ler e outra que badúen sobre eles tempo e tempo.
Ademais estase producindo unha presenza excesiva do tema. Os italianos teñen un dito retranqueiro: “Piove? Porco Goberno!”. Parece como se calquera fenómeno climático fose anormal. Se chove, porque chove. Se non chove, porque non chove. Se neva, porque neva. Se xea, porque xea. Agora á chuvia píntana de cores. Todos son alertas. Si. A chover chámanlle alerta amarela; a chover a cachón, laranxa, e a chover a diolasdar, vermella. E igual coa calor. Cando marcan de 42 graos de temperatura, por exemplo, e me dan o consello de beber moito e non saír da casa nas horas centrais de sol, penso que se un sae a correr pola beira do río con 43 graos e infarta, pois nada raro. Xa nolo explicara Darwin cando falou da selección natural.
A natureza é sabia. Vexamos. A colleita de viño foi algo menor en cantidade -lembremo, de paso, o histórico problema dos excedentes- pero de magnífica calidade: compensará. A colleita de pataca, tamén parecido; algo menos de produción, pero pagan ben máis: compensará. As castañas, non; poucas ruíns e furadas. En fin, que esta seca do verán foi, índa é, grande, pero a natureza á sabia, que non sei de onde sacaron vides e terra auga para inchar uvas e patacas. Parece que aínda espabila e pensa por si, non atende ao que lle din. En cambio nós vivimos expostos a unha sobreinformación climática interesada en asustarnos permanentemente, unha forma de reducírennos liberdade, pensamento e criterio. Que chova? Claro que cómpre. E que calen un pouco, tamén.
