A medida que un viaxa no tempo, sempre na mesma dirección -ou propiamente no mesmo sentido, como aprendemos a dicir con corrección máxima cando sacamos o carné de conducir, e logo esquecemos, como tantas cousas inútiles- a medida que escorregamos polo tempo, digo, imos vendo como unhas cousas pasan rápidas, como se estiveran á beira da estrada da vida, e outras, como as montañas do fondo, máis lentamente. Pero todo pasa. As cousas grandes grandísimas, tipo as viaxes espaciais, chegada do home á Lúa, a caída do comunismo ou a aparición dos ordenadores e internet, todo máis ou menos relacionado se cadra, dan lugar a moitas reflexións, moita literatura, moito interese, moitas horas de falabaratos televisivos ou de asisados -ou non tanto- analistas de xornal. Pero as cousas pequeneiras pasan tan de vagar e con tanta discreción, que nin nos damos conta, e aínda despercibidas, no fondo, son as que máis nos moven os marcos da vida cotiá. Se o home nunca pisara a Lúa, pois case tanto me tiña. E si, son outras cousas. Como cando marcharon as leiteiras nos setenta, e chegaron bolsas, primeiro, e logo os tetrabricks, arestora con centos de tipos de lácteos e sucedáneos que un poda chegar a imaxinar. De momento non hai leite de toxo nin de cangura, e non hai présa.
Algunhas destas cousas novas ocupan grandes espazos, tipo centros comerciais ou comercios chineses, os antigos todo a cen. Outras, nin as vemos, como Amazon, aínda que entre todas tres roan o tecido económico do día a día das cidades confundido consumo e microconsumo desaforado con benestar. Algunhas cousiñas pequenas, como o mando a distancia da tele, ensínanos tamén o camiño do desacougo, da urxencia de choutar dunha cadea noutra en busca da imposible felicidade plasmática... pero non seríamos capaces de renunciar a el, pois a máxima actual parece reducir o esforzo na vida ao cidadán. E non está mal. Sen pasarse. E chegaron, facilitadoras, as luces vermellas e verdes dos aparcadoiros públicos. Xa saben, de lonxe sabemos se hai unha praza baleira ou non... E véxome antes dando voltas e voltas procurando descubrir ocos que, moitas veces, eran só imaxinacións da esperanza polo aparcamento axustado atrás dun coche pequeno.
Aí atrás fun a Barcelona co meu coche -futingo ou fotingo chamábanlle, de broma, os vellos por un antigo anuncio do Ford T: “foot it and go”, lembrábanos hai tempo Alfredo Conde- e andei con el bastante por unha cidade que non coñecía como condutor. E topeime coa facilitade do san Google Maps ou do TomTom integrado no auto. Unido a todo iso, á velocidade constante automática e os chismes eses do pagamento automático nas autopistas, fan que os desprazamentos sexan moitísimo máis levadeiros, á parte dos “paus” nas áreas de atraco ou servizo das autopistas: 3,75, botella de auga nunha aragonesa. Lembran vostedes os mapas de viaxes grandes como toallas de praia de neno pequeno, que xiraba e xiraba o copiloto, e cuxo proceso de dobrado era sempre complicadísimo e levantaba discusións?
Iso que sempre quedarán misterios sen resolver no mundo moderno. Sen baixar do coche: no parking novo da Residencia Sanitaria, un cidadán do común entra co vehículo pola planta menos catro ou menos tres. Vale. E sobe no ascensor. Saben cal é planta pola que sae á superficie? Incriblemente, a menos un. Si, a -1. Como? Porque para min, da superficie para arriba, debían ser os máis -que non hai- para abaixo os menos -1, -2, -3, e saír pola cero.
En fin, non todo vai ser Ucraína, a defunción da raíña de Inglaterra, o lío da política. A vida, está, moi tamén, nas cousas pequenas e próximas.
