Non me lles teño por repunante. Tanto é así que ademais de parecerme ben a conexión da estación de tren e a do bus, vexo a modestia de entrambas instalacións suficiente para o tráfico que teñen. E lonxe de agoiros do colapso da zona cos autobuses, nada pasou.
Pero unha cousa é non ser repunante e outra que tanto lle dean a un as cousas. Estes días fun varias veces á estación dos FFCC e quedei un pouco contrariado.
Empezo polo acceso. Carece, caso único nas estacións de tren e avión que coñezo, dunha vía para que os coches particulares paren dous ou tres minutos preto da porta de entrada mentres baixa unha persoa con mobilidade reducida -ou non- e as súas maletas e a acompañas ao interior. Fáltalle desa rotonda de acceso e saída tan comentada por todos e cuxa carencia nos leva a dar a volta fóra da cidade. E se entras no parking, ves que alí hai catro ou cinco disparates de deseño que lles conto: Un, carencia das luces vermellas ou verdes que indican a ocupación ou non das prazas e que foi unha modernización en todos os vellos aparcadoiros, pero este, de nova construción, non ten. Dous, as saídas a pé en vez de estaren preto da porta de acceso -xa non digo que saísen dentro da estación, o que sería o lóxico- sitúanse nas zonas máis afastadas da mesma e, inda por riba, sen cubrir. Así, no inverno, móllaste turrando pola maleta, ou no verán, derréteste. Tres, entras a pé para marchar e tratas de pagar: o caixeiro, un só por planta, está no punto equidistante entre as dúas baixadas. Ou sexa, no lugar máis lonxe de cada unha delas. Poñer dous caixeiros onda as baixadas sería tan difícil? Catro, a sinalización ten un punto de desorientadora: en vez de indicar “saída”, pon “piso superior”, de estar no nivel máis baixo. Daquela, os parvos dubidamos antes de meternos, e damos unha volta buscando un letreiro que poña algo tan estraño como “saída”.
E pasemos ao interior do edificio. Levo mal -se cadra aínda lles vou acabar por recoñecer que son un repunante, e o amable lector xulgará se non eu só ou el tamén-, levo mal, digo, que me controlen como se fose de Al Quaeda. Primeiro, haxa xente ou non, hai que ir encarreirados polas cintas negras, dando voltas e revoltas ridículas como se ovellas fosemos. Logo, ¡mans arriba!, detector de metais, a equipaxe pola cinta, o ordenador, todo. Dúas persoas, unha na pantalla, outra coa variña máxica. Control de billetes, dúas persoas. Andén, dúas persoas de seguridade. Seis persoas, pois.
Billetes. Certo que os rapaces -e non tanto- xa pillamos o billete no teléfono ou no ordenador, pero hai xente maior menos posta nas tecnoloxías ou dilixencias específicas que precisan de humano. Entro onda os billetes. Fila unica. Dúas persoas atendendo. 7 persoas diante. 18 minutos ata que me toca. Quero renovar a Tarxeta Dorada. Doulle a documentación. O home, dime que hai que pagar en efectivo. Alucino. Non sei se teño. Non serve a tarxeta, nin o móbil. Para billetes si, para Tarxeta Dorada, non. Non hai explicación racional. Mentres remexo nos petos, pregunto que podería facer: “Volver outro día”. Por fin topo as moedas abondas, pago e digo que me vou queixar a Adif. A el parécelle ben. Non ten culpa e vese que está cheo de dar a cara por un absurdo. Acabo e vou á ventaíña do lado, a de atención ao cliente de Adif. Non hai ninguén. Ao de cinco minutos, marcho. En fin, seis ou sete persoas de seguridade e control, para atallar o coñecido e enorme perigo do terrorismo islamista en Ourense, e só dúas para atender ao público e venderlle os billetes... e só unha para conducir cada tren. E non sobrarán tamén os copilotos dos avións? Vai ser que non.
