Así, trato persoal persoal con vacas, lembro dous especiais. Unha vez andaba eu polas terras de Montederramo e vin unha vaca galaica -rubia ela e boa moza, para máis datos- que estaba rañando as costas contra unha pedra enorme, tipo menhir - marco divisorio de fincas. Fíxome graza e parei o coche para observala con calma. A vaca ollou a miña mirada comprensiva, sorriu -ou polo menos iso me pareceu a min- e seguiu esfregando o lombro contra o granito con cara de inmenso pracer. Cando montei de novo no coche, a vaca parou un momento, olloume e dixo algo así como un “muuu” que non acabei de comprender. Supoño que sería un saúdo de despedida.
Outra vez andaba eu por Cacheiras -que viña de comer unha tortilla, que daquelas eras boas- e xa tiña as fillas pequenas e viñan canda nós no coche. Nun daqueles prados había unha vaca pousada, tranquila, ollando aos que pasabamos, que non sei se estaba botando contas dos que viñan do bar das tortillas para deducir de como lles ía o negocio, cando lle dixen a unha das fillas que iamos falar coa vaca. Parei o coche, baixei cunha das nenas, a outra aínda non estaba en idade de comprender, achegámonos ao valado e díxenlle mira, imos preguntarlle que tal está. E dirixíndome ao rumiante deitado díxen “muuuuuuuuuu”. A vaca virou a cabeza para nós, tornou os ollos, erguese traballosamente, achegouse pousona a media distancia e contestou forte “muuuuuuu”. Acto seguido, dobrou as patas e estumballouse de novo no chan mirando para outro lado. -Que dixo?, preguntoume a filla notablemente interesada. -Pois que estaba ben, grazas, pero que deixaramos descansar en paz, que tiña moitas cousas en que pensar; así que mellor seguimos viaxe. -Ah, claro. Vale. Desde aquela a filla quedou totalmente convencida de que podía falar e manter conversas coas vacas. Despois medrou e deulle por pensar o contrario. En fin. Xa sabemos o que son os fillos.
E lembraba estas dúas historias porque estes días que fun varias veces a Vigo, ao pasar co coche -parece que sempre ando sempre dun lado para outro, e algo diso hai no mundo moderno que nos cadrou- á altura do quilómetro 276 máis ou menos, ou sexa pouco antes de de entrarmos no túnel da Cañiza segundo imos para Vigo, hai unha ponte de paso elevada que comunica algún camiño veciñal de monte sobre a autoestrada. Pois ben, alí, nesa ponte, adoitaba ver unha vaca parada guichado o paso dos coches, pero desde hai uns días vexo unha familia enteira. Unha familia de vacas mironas. Vacas desas ceibas que se crían no monte ao seu aíre, a couces cos lobos e coa vida. Que farán aí de estafermos, caladas? Contarán coches como facían antes os vellos nas aldeas para calcular a categoría do enterro, para saberen elas como vai o input turístico das Rías Baixas? Calcularán a porcentaxe de camións portugueses que veñen e van por esta vía? Estarán aí para ver pasar ás compañeiras e amigas camiño do matadoiro do Porriño? Será porque corre algo o aire pola trincheira da estrada? Será porque dá un sol morno de mañá? A verdade é que debería parar un destes días e preguntarlles. Pero levo tanto tempo sen falar vaca, e xa me medraron tanto as nenas, que non sei se me entenderían, non xa as vacas, senón os que me visen intentar pegar na conversa con elas. En fin, mellor deixalo estar. Que fagan o que queiran. Voulle empezar a tocar o claxón aínda que non lles oía o “muuuu” de resposta que, sen dúbida, me dirixirán.
