Como estes días non teño moito no que enredar, e aínda moito menos polas noites, esta última paseina botando unhas contas que non sei se serei quen de reproducir na súa total exactitude e complexidade.
Imaxínese o lector amigo, tamén o que non o é, se non ten nada millor que facer, que exista unha editorial de nós á que lle dea por editar cento vinte títulos por ano. Se un ano dispón de cincuenta e dúas semanas iso implicará que tal editor disporá de cento catro días menos, poñamos que cen, pra poder pór á venda o resultado do seu traballo. Como un ano ten trescentos sesenta días (xa sei que estou redondeando e o que te redondearei morena) xa só disporá de douscentos sesenta días pra cumprir cos seus afáns.
José Paz
Resulta ademais que, chegadas as festas do Nadal e Fin de Ano, os días do Antroido, a Semana Santa, as festas propias da cidade na que estea ubicada a súa editorial e ese mesiño de vacacións correspondente, poderemos descontar sesenta días máis, entre unhas cousas e outras, de xeito que mal que ben estará a piques de sacar un libro por día se Breogán non o remedia.
Estes cálculos, son exaxerados, a todas luces, pero non tan irreais como nun principio se podería supor. Haberá algunha editorial galega que pense ou que pensase en acadar esa cifra anual de publicacións? Haberá unha demanda de lectura que o permita? Se non a hai, como podería ser posible cumprir en debida forma con propósito tan loable?
Ítem máis, dado que a cifra aceptada é a de que un gran lector é aquel que le cento cincuenta libros ó ano (agás un de BCN que se estima que a duplica e pese a elo non está rexistrado no Guinnes Book of the Records) de cantos lectores disporá esa editorial, agás que acepte todos cantos libros lle cheguen, ou chegado o caso terá que delegar tal condición nun lector que pagará por ler, en troques do que cobrará o editor por facelo. Que gañará con elo lectores/editores profesionais ou lectores amateurs desertores do seu selo editorial dada a escasa capacidade de selección demostrada?
Viñéronme a conto estas lideiras (pois non se trata doutra cousa, non vaian vostedes pensar que si, que si se trata) e sen prexuizo de que non me veñan outras cantas máis grazas a unha ocasión fermosa vivida en Allariz, uns días antes de que rematara o 2021, concretamente o 29 de Nadal, na sede da Fundación Vicente Risco, instalada na casa na que viviu don Vicente.
Aínda que me estea mal presumir de ser de nación alaricana, os meus connacionais e xentes afíns, distantes ou próximas, presumimos de ter, na que foi vila e corte románica e albergou máis reis ca ningunha outra, malia non ter sido capital de reino ningún, como non fose o suevo, que pode que si, pero que pode que non, presumimos dicíalles de contar cunha editorial singular, diríase que única, animada por un vello espírito que, contra toda sospeita, aínda existe debidamente anovado e posto ó día. Tal casa editora, Aira Editorial é o seu nome, tomen nota, presentou en sociedade unha nova colección na que editar aqueles libros que significaron cousas no seo da nosa literatura patria e que, según o seu criterio lector, reclaman a lectura dos lectores novos, a penas incorporados; di dela que se trata dunha colección de “clásicos rescatados”.
Nos tres primeiros volumes editados, case que a razón de un por ano, ou pouco menos, coinciden tres autores que foron Premio Blanco Amor no seu momento. No 2015 o de Xavier Queipo, no 1992 o de Ramón Caride, no 1984 o deste escribidor de vostedes que moito se honra en tan ilustre compaña e se enorgullece da súa editora alaricana, a mesma que non hai moito tivo a ben recuperar unha novela “El castillo de Allariz” da autoría de quen foi o bisavó da miña nai e, xa que logo, tetravó meu; xa ven que hai cousas que se herdan, amores que se conservan, muros que reparan, olvidos que se superan.
O castelo de Allariz. Vicente María Feijoo-Montenegro i Arias, deixouno debuxado. Grazas a elo podemos saber como foi e como deixou de ser. Debémosllo a Aira Editora. Agora tamén poderemos saber d’ “O paso do noroeste” de Xavier Queipo; tamén dos “Soños eléctricos” de Ramón Caride, tan premonitorios, escritos que foron hai xa trinta anos; tamén de “Xa vai o Griffon no vento”, camiño xa dos corenta de ter saído á luz. Haberá que llo agradecer a Aira das Letras e a César Lorenzo Gil, ese luxo editorial que temos en Allariz. Non o esquezan.
