Mirada de preto, a vida é una traxedia, mais vista
de lonxe, parece unha comedia.(Charles Chaplin).
Hai moito tempo que non vía á señora Felisa. Ao albiscala, preto do centro de saúde do meu barrio, a pouco máis confundoa con outra persoa. Mais nun santiamén decateime que era ela. Si señor, era a señora Felisa do 'Bar Felisa'.
Camiñaba amodo, arrastrando os pés e coa man dereita agarrada a un caxato, mentres movía a outra coma se procurase algo máis onde poder apoiarse. Non tardei en caer na conta que aquela muller, á que eu coñecera hai máis de corenta anos, tiña un pé nesta vida e o outro na outra. A súa actitude, as enrugas da cara, a maneira de mirar sen mirar para ningures, e mesmo a roupa que levaba, delataban a unha persoa completamente aflixida polos anos e pola saúde crebadiza, castigada por unha vida chea de calamidades. Vina totalmente bimbada!
Animeina a que se sentara un pouco. Pregunteille pola súa vida e, mentres ela falaba, tentei botarlle a conta -de cabeza- á cantidade de chatos de licor café e de vasos de viño que empinamos na súa taberna, e fíxena rir ao amentarlle as brincadeiras que lle armabamos, cando estaba a piques de pechar a taberna, ameazándoa, se non mudaba de parecer, con sentala no banco dos acusados por ser cómplice necesaria dos asteriscos que extorsionaban as nosas analíticas sanitarias. Ao reprocharlle que non se fixera acompañar polo seu fillo -ou pola súa nora- díxome que Vítor era unha persoa moi ocupada, que non tiña vagar de ir canda ela á esa carallada do sintrón. Da nora non cruzou palabra. Maldito alzeimer!
Por un casual, ao pouco rato de despedirme atopei ao tal Vítor -o fillo da señora Felisa- moi ben traxado e co cabelo brillante, coma se o relambera unha vaca. Sen me dar ocasión de explicarlle que acababa de atopar á súa nai, comezou a trapelear, tratando de convencerme de que non tiña tempo de nada. Mentres se fartaba de latricar, termaba da cinta que prendía do colar que adornaba o pescozo dun cadelo pinto, chamado Hugo, que refungaba cara min, ensinándome os dentes, sen que eu chegase a discernir se as ladradelas de semellante becho eran por mor das súas malas pulgas ou simplemente se ría do que eu pensaba. O babeco de Vítor ?no sentido escatolóxico da palabra- non paraba de dicir parvadas e sandeces. Cando se fartou de expeler soliloquios, manifestoume que tiña moita présa por levar o can á casa, xa que non lle gusta ir ao traballo sen antes informarse do que pasa, malia que agora dispón de máis tempo para refollar o Marca, pois deixou de ler El Mundo porque ultimamente non trae nada que pague a pena, e pola tarde ten que xogar ás cartas para pasar o rato.
Ah! Cando llo contei ao meu tío Lisardo non foi quen de descifrar cal dos dous era máis cerrulo. Limitouse a dicirme: dime con quen andas e direiche canda quen vas!
