Se vostede me pregunta se ó longo dos trece días que estiven en Caracas houbo algún momento no que sentín sensación real de perigo respecto da miña integridade física, tería que responderlle que non.
É certo, sen embargo, que foron varias -sobre todo cando botaba man do teléfono ou da cámara fotográfica para recoller algunha instantánea- nas que máis que sentir eu perigo, os que o sentían eran aqueles que me acompañaban, que non paraban de alertarme de que gardara o teléfono no peto ou a cámara na mochila.
Como tamén é certo que cando fomos á finca de Valle Fresco, que a Hermandad Gallega ten nas aforas de Caracas por tras dunha das máis grandes colonias de "ranchitos" que circundan a capital ou cando, na compaña dun familiar, acudín ata o bulevar de Catia, máis ca sensación de perigo físico, o que sentín foi unha especie de vértigo horizontal que me facía mirar para tódolos lados, coma se fose posible controlar o movemento anárquico dunha multitude camiñando de aquí para acolá.
E máis certo é aínda que cando máis precaución tiña que tomar era cando nos encontrabamos con algún control policial (alcabalas, lle chaman eles) ou do propio exército que o goberno bolivariano ten repartidos por moi diversos puntos da cidade.
Ora ben, se nalgún lugar gocei da tranquilidade á que me atopo afeito no mesmo lugar no que arestora estou escribindo -o patio da miña casa dos Quintairos de Amoroce-, foi no porche da casa de José Sousa, preto da media noite caraqueña, conversando sobre os aconteceres de aquí e de acolá e ó refresco duns tragos de xeo con wisqui -que é como o toman alá-, cunha valla metálica ó outro lado da estrada, cámaras de vixiancia na rúa e un circuíto pechado de seguridade da súa propia colleita audiovisual, alén do servizo de control privado que tivemos que pasar para achegármonos ó seu fogar.
Por iso o impacto da noticia do asasinato da súa muller, Jackelyn, foi aínda meirande, ó recibir a mensaxe que me informaba da súa traxedia ("el carro recibió cinco disparos –laiábaseme José, onte-, a ella sólo le alcanzó uno, pero le fue al corazón!).
Cando viaxei para alá, o pasado 21 de xullo, fixen propósito de documentarme convenientemente co fin de escribir un diario ilustrado no que poder retratar obxectivamente o que durante eses trece días eu vin ó que se teñen que enfrontar os residentes naquela capital cada día que o sol madruga por riba do Ávila.
De alí trouxen media ducia de pequenas libretas con pensamentos, notas, anécdotas inconexas e varios centos de fotografías que nos próximos meses tratarán de se veren convertidas, precisamente niso, no retrato cotián do que Felipe González chama "un Estado fallido".
Na memoria de Jackelyn será... E na de tantos outros -ourensáns e non ourensáns- que incrédulos se preguntan cada mañá, cómo un país tan rico puido ter chegado a un estado de descomposición tal.
