Vivir no silencio é unha opción de vida. É a opción que ti elixiches cando tódalas circunstancias que te rodeaban facían presaxiar que a vida te levaría por vieiros máis mediáticos e de meirande exposición pública cós que interiormente a túa prudente forma de ser che pedía.
Unha vez, hai uns cantos anos, cando tivemos ocasión de colaborar -ti dende a Mancomunidade e eu dende o Concello- nun traballo de xestión local, confesáchesme que a política non che interesaba absolutamente nada. Que o teu era outro mundo. Un mundo máis tranquilo, menos arroutado e con valores máis íntimos. E fuches fiel ás túas crenzas. Sobre todo a partir da chegada do teu fillo, ó que lle comezaches a dedicar tódalas enerxías de pai que sabías que el precisaba.
É certo, vivir no silencio foi a túa opción. No silencio dun segundo plano, que non resultou óbice, sen embargo, para que desenvolveras un encomiable labor á fronte do Centro Ocupacional do que tódolos veciños das Terras de Celanova nos sentimos orgullosos porque lle ten regalado unha vida intelectualmente activa e socialmente intensa a ducias de veciños da nosa comarca que doutro xeito estarían probablemente illados nos seus pequenos mundos.
Vivir no silencio -no silencio do teu traballo e do teu entorno familiar- foi a túa encomiable e consecuente opción de vida.
Por iso, o pasado sábado pola mañá, cando -coma tantos outros- fun testemuña estático e asombrado da túa agonía dentro daquela ambulancia medicalizada e estacionada no mesmo cerne urbano da túa e da miña vila, rodeado de tanta xente incrédula co que estaba presenciando; no mesmo intre no que un dos sanitarios abriu a porta e acenou coa cabeza, anunciando así a túa tráxica partida, non puiden menos ca blasfemar para os meus adentros e exclamar: !A vida é ben filla de puta!
E abofé que o é, porque non tiña dereito ningún a roubarte tan cedo, cando todos os do teu entorno familiar, laboral e de amizades -pero especialmente o teu fillo- máis te precisaban.
Pero, sobre todo, aínda tiña moito menos dereito a facelo dun xeito tan público e tan exposto como as dramáticas circunstancias dunha imperiosa necesidade de actuación médica inmediata quixeron que finalmente estivera rodeada a túa partida, malia a ti decidires por dereito propio a opción de vivir cos teus nese inviolable e prudente silencio que tanto e tan significativamente te identificaba.
Que a terra che sexa leve!, benquerido José Manuel, nas túas queridas veigas de Leirado, logo de teres impartido, coa túa senlleira forma de ser, unha curta pero exemplar lección de vida.
