Desafío na cidade morta”, o filme que John Sturges realizou en 1958, intenta ser máis sofisticado, menos primitivo, á hora de expoñer e desenvolver similares formulacións. O que unía ós dous amigos Robert Taylor e un memorable Richard Widmark non era só unha cuestión de amizade e camaradería senón a ética do proscrito: Widmark non lle dá importancia á vida pero si lla dá a un botín acochado, froito dun atraco: salvar a vida dun camarada é algo natural, pero o botín pertence xa ó código ético.
Robert Taylor comparte co shérif a característica de que a súa elección persoal levouno a ser shérif dunha aburrida poboación, e o seu contrincante (Widmark) posúe a vantaxe sobre o cacique de cumprir non só a función de revivir o pasado para preparar o seu enfrontamento armado, senón de mostrarlle a Taylor o retrato do que el mesmo puido ser.
Desde o principio do filme, Robert Taylor pertence ó bando dos vencedores e Richard Widmark ó dos perdedores, como supervivente dun mundo en transo de extinción. O enfrontamento final é menos dramático que o de “O último tren de Gun Hill” pero máis fermoso: está resolto cun duelo digno do de “O ceo amarelo” de William Wellman e cun asalto indio cheo de admirables detalles.
A excepción de “Duelo de titáns” (quizais o mellor de Sturges) e de “Fort Bravo”, os restantes filmes do realizador teñen menos interese. “O vello e o mar” non pasa de ser unha pulida e prescindible adaptación da novela de Hemingway. “Os sete magníficos”, quizais o máis famoso dos seus westerns, só interesa na medida en que os sete personaxes que dan título ó filme describen, xuntos, un arco vital e humano que sintetiza a tipoloxía do pistoleiro dentro do xénero. De “Brotes de paixón” é mellor non lembrar nada, someténdoa ó mesmo esquecemento que “Unha rapaza chamada Tamiko”, “Cando ferve o sangue”, “Atrapados no espazo” ou “Estación Polar Zebra”. Sálvase “A gran evasión”, filme coral que conta con grandes momentos de acción.
