Chegamos ao compromiso con Galicia por un elemental sentido de dignidade. Miren vostedes, un pode escoller na vida o que lle pete: ser español, europeo, apaixoadamente cosmopolita -todo elo lexítimo. Agora ben, o que ninguén pode facer sin perder a dignidade, é renegar do povo que o viu nacer, que lle deu certo xeito de vida e certa visión do mundo a traverso dunha fala. Porque se vostede fai isto, perde absolutamente o sentido do decoro, 'non decet', non merece respecto nin xiquera dos que lle aplauden.
Dito isto, teño que engadir: cando, a traverso dos poderosos medios de que dispoñen, as forzas que rexeitan toda singularidade -agás a deles- conquiren que persoas e povos interioricen o que o seu é pouca cousa, que a súa lingua non serve, a doenza instalada no espíritu ten difícil arranxo.
Iste é o caso de Galicia e do seu idioma. Neste Finisterre moita xente practica acotío o endémico autodesprezo. Desta maneira, as forzas políticas que prioritariamente persiguen outros intereses, encontran un formidable apoio.
Tendo en conta o que digo, ¿a quén lle pode extrañar que se faga unha consulta aos pais para que eles -cheos de prexuizos seculares- escollan o idioma no que deban estar escolarizados os fillos? ¡Todo tan democrático!
