Trato de imaxinar a nosa conversa. (Algo me dí que houbera querido eu moito a este home de telo coñecido). El como é elegante recibiríame no seu despacho levantándose cortesmente do seu sillón e ofrecéndome a man.
-Pode sentarse, señorita.
Dalí a un pouco, e notando sobre a pel eses poucos segundos tan decisivos en toda entrevista, pericibiramos un lixeiro calor de fogar. ('Todo ben, esto leva a bo camiño, pensariamos ambos).
-Leva vostede moito tempo formando parte da nosa casa, pois xa é unha habitual columnista do noso diario e doulle as gracias por eso...
-Non, por favor, ó contrario, señor -interrumpín-, son eu a que debo darlle as gracias por haber confiado en min todo este tempo.
-Tiña xa ganas de falar con vostede. Supoño que xa conta coa súa xente incondicional, ¿qué lle dín os seus lectores?
-Boeno, xa sabe, cando a xente nos quere, pois... apoia sen máis, pero sí observo, en xeral, que á xente gústalle o que escribo, din que lle resulta agradable, fresco, que fai reflexionar á vez que sentir, e din tamén que aínda que aborde a veces temas tristes ou delicados, sempre deixo unha porta aberta á esperanza, que cada escrito é unha ventá aberta á ilusión, porque a poesía sempre fai soñar...
-Interesante. Eso está moi ben. Consigue, entón, conectar, é eso é un don.
Eso tamén mo din, señor -contestei ladeando a cabeza para que me vira un pouco nena, inocente.
Fíxose un silencio. A pel seguía analizando o aire que xiraba entre os dous.
Falamos nun tono tranquilo, apaciguado, querendo coñecer non tanto o que se dicía como o que se sentía, por eso a miña voz era delicada, suave, non quería por nada do mundo transmitir unha idea errònea, de sobrada ou creída, non, eu era así clara e sincera, pero sabía que o mellor vestido para cada día é a humildade, incluso cheguei a parecer tímida, porque cando nos falan do noso, prodúcese unha sensación de desnudez ou pudor moi peculiar.
-Os seus escritos son poéticos, ¡góstalle escribir' -dixo cravándome os ollos, presentindo a resposta.
-Encántame, señor, cada día máis -dixen contundente e case emocionada.
Esbozou un leve sorriso comprensivo como o de un avó que se pirra pola súa neta, e despois de fruncir os labios dixo:
-Nótase. É importante dominar a pluma.
-Cervantes dicía que 'a pluma é máis poderosa ca espada', -dixen ocurrente e sorrinte-, por eso escribía o Quixote para desquitarse o pobre polo da sú aman, xa sabe... o manco de Lepanto.
-Sí, xa sei. -E brotou dos dous unha risa espontánea.
-E cónteme, ¿dínlle algo máis os seus lectores de La Región?
-Tamén me dín, señor, que lles gustaría ter un libro con todos ou parte dos escritos, pois ó recortar os artigos a veces traspapélanse ou pérdense... xa sabe: o formato do libro resulta máis cómodo.
-É boa idea. Veremos o que se pode facer. Volverémonos ver pronto, tal vez teñamos que organizar algo xuntos. Ergueuse e tendeume de novo a man. Algo de mín non quería irse dalí e presentín que ó home de quen tiña collida a man sentía o mesmo. Aquel fora un encontro especial, fora do espazo e do tempo. algo glorioso nos invadía. Tratei de darlle forma de palabra a aquelo que percibía.
-Foi un pracer coñecelo, señor Alejandro Outeiriño. Admíroo moito e ademáis esta charla fíxome comprender todo o que se dí de vostede.
-¿E qué din de mín?
Non sei se foi o tono da súa voz, ou a dozura do seu trato, pero aquela frase elevoume de repente e fíxome lembrar aquelo que tamén preguntara Xesús: '¿E quén dí a xente que son eu?', quizáis por eso todo se cubriu dun aire máxico que nos levou a un escenario atemporal e vaporoso.
-Moitas cousas e todas elas fermosas. Todos destacan as súas cualidades humanas e profesionais. Invítoo a que lea La Región, o seu periódico, nestes días no que se celebra o aniversario, e verá como a obra que vostede creou está empeñada en non ter fin, porque a mantén viva o calor e tesón dos seus fillos e porque os que estamos aquí axudamos a que esto continúe,porque como ourensanos, loitaremos porque viva non só 100 anos, senon moitos máis... Pois vostede, creador desta obra, non se foi, e as súas mans abertas -a modo de libro- ofrécennos información e cobixo, ofrecen humor de Carrabouxo ou Almuiña, ofrecen e comparten as cartas que protestan ou alaban, lévannos as columnas de opinión onde entra o lector e se deita un anaquiño perdido na campiña verde, chea de aire limpo para seguir a súa xornada de traballo.
Porque vostede construiu un soño que inclúe o soño de moitos, é decir, que o gran soño abriu portas doutros soniños pequeniños, é aí a súa grandeza, porque enstes soños mestúranse a realidade e a ficción igual que no noso encontro, señor Alejandro, porque a súa historia parece a historia de todos. Esta é a forza da creación tan amiga da inmortalidade, esta é a talla de bo home sempre unxido da esencia do eterno. Todos os que formamos parte da súa idea, todos temos xa 100 anos.
-Volverémos ver, amiga.
-¡Felicidades!, señor.
