A música do mar volveu comigo, como unha caricia quente que me axuda a inspirar. Alá quedou o azul, ou o verde, ou o añil, comigo veu a luz e a inmensidade. Alá quedou a brisa de sal vaporoso e en mín late o alento que me alegra o vivir. ¿Aquel mar ou este que en mín se mece? ¿Aquel de auga fresquiña ou este de dourado solpor? Meu mar, teu mar amigo lector, que aínda segue en tí, no teu recordo.
Vai este agosto xogando entre herbas e millo nestes días ardentes de verdadeiro verán, e ti, lector, e eu -ensoñados aínda- respiramos o doce aire da mañá desta nosa entrañable cidade, outra vez de volta, e aínda a vemos máis fermosa cá antes. ¡Sigamos así! Todo o ano con ollos de turista para valorar o que temos cada día. Esta terra de ouro e de agua quente como os meus soños, lector amigo, e coma os teus...
