portas adentro

E se é de alguén, sempre é do outro. Neste patio a culpa sempre é do outro. Ninguén asume nada. Todos descoñecen ou din non saber que a culpa ás veces tamén leva o apelido propio. Cando a ocasión se lles presenta na man non lles escoce a dúbida, hai pasto para todos, o outro é de parvos, e están convencidos de que o mundo só xira cando se dan unha palmadiña de satisfación. Son o que son. Cada un ao seu nivel, pero en todos se tece a desvergonza. Non sei se os que moven os fíos están tallados a imaxe e semellanza dos de a pé, ou se os de a pé estamos tallados a imaxe e semellanza dos que moven os fíos. A baixeza é común. Nese aspecto todos estamos no mesmo andar.

Temos o que nos merecemos. E todo irá a peor. Mais ninguén será quen de recoñecer a súa tallada rapinada do prato común. Meu avó morreu hai non moito tempo. Foise con 85 aconteceres sobre as costas. Era un tipo alto. Fracucho. De mirar marcado. Ás veces arrogante. Outras, sobrado de rabia. Viviu tempos difíciles. Duros. Crus. Naquel espertar creu ver asomar a esperanza. Aínda así ao pouco xa foi quen de falarme da desgraza que supuña nacer neste país de pícaros. Listos e listiños. Pillos e pillabáns. Onde a política se estaba a converter no mellor e maior negocio e onde calquera é alguén e onde ninguén se move sen intención. Iso me dixo. Daquela, eu non fun quen de entender.