Se hai retratos que mancan este faría estragos, e non pola dureza coa que foi iluminado. A pose, o anel, o cigarrillo entre o corazón e o índice da man esquerda, o sorriso detido, a mirada altiva, sen pestanexar, desafiante; a medio camiño entre a seducción e a lascivia.
É lóxico, o poeta facía tempo que perdera a inocencia, xamais foi inocente. A estereotipada pose hollywoodiense, modernista. Está a representar un papel un papel claramente político, con mensaxes entre liñas de quen se cree a piques da victoria. El non era menos que ninguén. Altivo, orgulloso, cruel. O escritor non ten país que o mereza. Tampouco hai nada inocente nesa mirada. O fotografado está representando un papel, o seu papel, co que se sinte orgulloso. Rendédelle pleitesía. Horas, días, anos tralo espello. Greta Garbo, Marlene Dietrich. E a fiestra seguía pechada.
Eduardo Blanco Amor e a fotografía, no Auditorio, até o 20 de decembro.
Eduardo Blanco Amor e a fotografía, no Auditorio, até o 20 de decembro.
