‘As bágoas da miña mestra’

Saudounos cun ‘bos días’ cheo de fonda tristura. Pediunos atención, pois o que se dispoñía a lernos pertencía a un grande home, Premio Nobel, que morrera a véspera. Abriu un libro e, con solemnidade, comezou a lectura de ‘Oda a la cuchara’, de Neruda. Segundo lía os versos, unhas bágoas furtivas esvararon polas súas meixelas. Aínda que o poema era fermoso, nós non entendiamos como podía emocionarse tanto. Ela continuaba a ler, mais con pausas, pois xa era un manancial o que brotaba dos seus ollos escuros. E chegou o momento máxico; eu, neno como era, comprendín de contado: cando xa non foi quen de reprimirse, deixou que os sentimentos a guiaran, e entón sorría e choraba ó mesmo tempo, compoñendo un cadro dun abraiante lirismo. Ela estaba vivindo as palabras do poeta. A súa voz tomou forza e o seu doce rostro iluminouse cun sorriso. Deste xeito chegou á fin da poesía: recitando, chorando e sorrindo. Cando rematou, mirounos satisfeita e fixo un aceno singular, quizais por non poder explicarnos máis.

Lembrei aquel episodio cando coñecín mellor o personaxe e a súa obra. O xenial Pablo Neruda foi un grande diplomático, mellor poeta e, por riba de todo, un inmenso ser humano. Cando morreu, a súa casa foi expoliada, os seus libros queimados. Pénsase incluso que no hospital non se fixo por él todo o que se debería (xa os militares gobernaban Chile). Vaia a miña sincera gratitude para ambos: el, egrexio escritor; ela, humilde mestra. Os dous, donos de grandes corazóns.