O ser humano é cousa mala pois os seus xenes non proceden do australopitecus, boa xente, aquel que quedaba acompañando e compartindo a súa comida coa avoa australopiteca coa cadeira rota, na cova, ata morreren os dous de fame e frío; senón dos que fuxían da vella e do neto bo e liscaban do problema como foguetes, escapando do inverno que chegaba e ían detrás da caza, alixeirados de dúas bocas, felices. Si. Vimos de mala xente. Menos mal que despois chegaron moitas revolucións de pensamento -relixiosas, filosóficas, éticas- que foron e van suavizando o xénero humano. Pensen nesa natureza ruín primixenia que nos queda: cando un neno pequeno quere un xoguete, o primeiro que fai e riparllo a outro e agarralo para non compartilo. Despois, se é ben ensinado na casa, na tribo, na escola, no templo, esquece eses comportamentos. Se non, non, claro.
Unha das revolucións do pensamento é esa de que as cousas deben importar a todos e hai que informalos do que acontece. Outra, é a que as ideas e opinións de todos importan para o goberno do común. E os medios de comunicación que tanto inflúen nesas dúas premisas anteriores poden contribuír a esa humanización -no sentido de suavización da maldade xenética- ou ao contrario. Os exemplos están aí. É facilísimo “excitar” á xente -máis canto máis carente de sentido crítico, ou sexa de criterio propio- e facelas pensar sempre agre. Desde os linchamentos tan típicos das películas americanas, ata o miraren para outra lado dos alemáns no exterminio xudeu. Ou o falar e opinar hoxe con cara e ideas de ardor de estómago.
E como todo non pode ser darlle aire ás parvadas feitas por persoas malas, quero contribuír a un sorriso humanizador contándolle unha historia de empatías e solucionadores; de boas xentes. Contouma un dos protagonistas, polo que non deben dubidar da trama, aínda que si dos detalles. Resulta que o tal era gobernador civil, nunha provincia de, digamos, norte de España. E foi a cousa hai bastantes anos. Xa en democracia. E veu ao conto da charla que tiñamos sobre as nenas esas do uso indebido da salsa de tomate e do superglue. Contoume que un día o chamaran a el ás tres da mañá por teléfono. Asustouse. Pero o que o precisaba era unha persoa que había uns anos fora seu alumno. E que pasaba? Pois que o tal metérase sindicalista e, moi solidario el e uns compañeiros, non se lle ocorrera mellor forma de reivindicación de algo que tiña que ver cun problema de persoal nun Concello que encadeárense no balcón. E tal foi no outono nunha vila con fama de fría.
E resultou que as autoridades do Concello, moito caso non lles fixeron, e cando chegou a hora de cerre, dixéronlle que se non querían marchar que non marchasen, que xa verían ao día seguinte, en horario de traballo, como solucionar a cousa. E alí quedaron eles pechados no balcón. E caeu a noite e veu o frío. E os encadeados tremían, e tiñan fame e sono. Pero non tiñan a chave porque arrebolaran con ela desde o balcón para mostrar a súa firmeza.
Total, que o ex-alumno solidario, boa xente, cando non aturaba máis, chamou ao ex-profesor e contoulle. E este, tamén boa persoa, sorriu e chamou á Garda Civil local para pedirlle que fosen alá liberar aos encadeados. E imaxino, perfectamente, ao cabo, sarxento, tenente, xeneral ou quen estivese ao mando do posto, esperguizándose ás tres e media da mañá e pensando de onde carallo sacaría unha escada e unha cizalla a esa hora. O caso é que a benemérita, facéndolle honor ao nome, foi, e soltou a aqueles mozos. E inda creo que o alcalde recibiu unha rifa -non sei se coa boca grande ou coa pequena- por ter deixado a aqueles mozos ao serao toda a noite. Pero o frío curte, non como a auga quente que escalda.
