O cine mexicano deu un gran salto de recoñecemento neste século. Por un lado temos a consolidación do trío Alfonso Cuarón, Guillermo del Toro e González Iñárritu, e por outro directores como Alonso Ruizpalacios, Amat Escalante e, principalmente, Carlos Reygadas. Pero tanto nunha lista como na outra, hai unha ausencia que chama a atención: non hai ningunha directora. Agora semella que si empezan a xurdir mulleres cineastas, pero sen alcanzar a categoría e fama dos seus colegas. O exemplo dese despegue feminino témolo en “Manto de gemas”, ópera prima de Natalia López Gallardo.
É certo que a directora naceu en Bolivia, pero a súa carreira dentro do cine é completamente mexicana, pois antes de dirixir traballou na montaxe de varias películas de Reygadas e Escalante. E tamén é moi mexicano o contido de “Manto de gemas”. Non só iso; a súa proposta estética, a elección do tema e o modo de abordalo confirman a influencia deses dous directores. A violencia como tópico; o cruce social e os roces que se producen entre unha clase moi alta e unha moi baixa; a brecha étnica; o poder do narco; certa sordidez na abordaxe do relato dan boa conta diso.
A diferenza entre eses colegas masculinos e Natalia López está no protagonismo feminino que teñen os seus personaxes principais. Son tres. Unha muller de familia burguesa que volve ocupar un pazo familiar no campo. Unha muller do servizo doméstico, que tamén traballa para os narcos, e cuxa filla desapareceu hai tempo sen que a policía teña ningunha pista do seu paradeiro. E a oficial de policía encargada de investigar o caso, quen tamén debe poñerse as pilas porque o seu fillo empezou a mesturarse cos narcos. Todas elas, por suposto, mulleres duras que non dubidan en facerlle fronte ós seus problemas.
“Manto de gemas” nace, de feito, desde os silencios, desde o que permanece fóra de foco, desde unha imaxe dun escenario inhóspito onde suceden máis cousas do que ese terreo basto semella dicirnos. Película de denuncia, pero revestida por tramos de realismo máxico e secuencias impenetrables que nos desafían a observar aínda que busquemos apartar a vista. Historia que esgaza.
