O Camilo carregáballe os cartuchos o Pin, o seu compañeiro de caza, por mor de que saíran mais baratos e, ó mesmo tempo, millor carregados. Un día, e por gastarlle unha coña, o Pin carregou uns cartuchos con tres tacos de papel e, no sitio da munición, encheu de plumas de perdiz. Chegaron ó monte e, na primeira ocasión en que se puxo o can de postura, o Pin deixou ó Camilo só, pra que rematase o lance. Preparouse bén, coma de costume. Arrincaron as perdices, encarou, apuntou e disparou. Cando viu caer aquela nubeira de plumas medio queimadas e ningunha perdiz, soio alcanzou a dicir, todo abraiado, ¡hai que amolarse! ¡Queimeinas!.
O Pin, con faciana de anxelo, díxolle: Xa debías de saber que un cazador que tira tan bén coma ti non pode tirarlle desde tan perto.
Cando chegaron de volta á casa, o Camilo atopouse cunha reclamación dunha viciña que, aparte de botarlle na cara que pra fachendear de bos cas había que mantelos bén e non á conta dos viciños, que tiña que pagarlle unha pita que o can lle comera o día anterior.
O Camilo díxolle: Paréceme bén raro que o meu can fixera iso, co bén ensinado que o teño.
-Pois matouna e comeuna.
-¿Ia que hora foi iso?
-Sobor das once da mañá.
-Xa che dicía eu que non podía ser. O meu can non come entre comidas.
