‘O reloxo da vida’

O reloxo da vida (Foto: Xoán Baltar)
Luis chegou a Auria dende as Veigas de Camba cunha vella maleta coa que viaxara a Cuba. Apenas saía da casa, e cada día que pasaba era un suplicio.
Luis tiña xa oitenta e catro anos e botárono de Veigas de Camba cando se construíu o encoro das Portas. Alí quedaron os eidos, a casa e o cemiterio onde repousaban os seus devanceiros. Todo.

Chegou a Auria, cunha vella maleta coa que xa vaixara a Cuba, farto de traballar, canso de loitar coa terra e co gando. Pero aínda con ganas de vivir, que se lle foron esvaecendo pouco a pouco, a medida que pasaban os días na casa dos seus fillos da rúa Lepanto da Cidade das Burgas.

Apenas saía da casa, e cada día que pasaba era un suplicio. Reflexionaba sobre a súa vida e case nunca pensaba na morte. Sen embargo, vía caer sobre él o peso dos días, e aferrábase a un dito do seu tío Nicolás ‘cada hora que pasa, terás unha hora máis de existencia, pero tamén unha hora menos de vida, xa que logo, o tempo non pasa, o tempo non existe’. Pero Luis vía constantemente como as agullas do seu vello reloxo de peto seguían andando, e non paraban nunca.

Matinando sobre aquel dito, Luis miraba para o seu reloxo de bolsillo cada hora. E, cada vez que o miraba, retrasaba as agullas sesenta minutos esperanzado en que a vida non correse para él.

Pero ó reloxo, que era xa moi vello, rachóuselle un día a corda, e parouse nas once da mañá.

Xustamente a hora na que Luis morreu, só, nunha habitación do Hospital, co reloxo de peto nunha man.

Te puede interesar