ladrones, corruptos, transparencia

El que vola... ¿qué es?... un ladrón. Tristeza, pena, rabia. Mira que no salimos -bueno, salen- y ya metidos en obras.
¡Pobres españoles! Así nos dejaron de arruinados, y que paguemos los pobres de a pie. M ponía la mano en el fuego. Pues mucho cuidadito, proque quedaría 'manco' y no precisamente el de Lepanto. La C no se como se atreve a dar lecciones de moralidad. La que más embolsa, su mansión, vigiladísima, pagada por los achuchados contribuyentes. ¡Ca pague ela! A súa xente, ben situada. A súa costilleta, carguiño feito a medida, para él... e co outro 'banquista', os que se van a levar as privatizacións da Sanidade, que non somos parvos. A sobriña de A, incapaz de aprobar unha oposición, nin á terceira vez, e carguiño para ela a dedazo. ¡Xa está ben!

Queremos, esiximos, xentes 'morales' que pensen en gobernar como se debe, como é a súa obriga. Os ladróns, á cárcere. Señora E, eu tamén me dedicaría a cazar taentos, e cunha recompensa tan xenerosísima, ¡ozú! Qué familisa tan traballadoras ¿Por amor a España? Dame vergoña allea, asco. E segue caendo a neve, branca, limpa, preciosa. E o pobo teno negro polo comportamento dos políticos.

Te puede interesar
Más en Cartas al director