Vin unha branca luz

Tentóu pensar no amencer, que en poucos minutos entraría pola fiestra como cada día, pero na súa mente debuxóuse a imaxe da súa nai, dos seus grandes peitos cheos de leite. Sentiu na gorxa o doce sabor do alimento ó tempo que vía como un neno, el mesmo, chuchaba deles. Carme, a profesora de Muxía, falaba co seu pai, Manolo ‘o da ponte’, dos tempos da guerra civil. A música da charanga de Vioño, na festa do Apóstolo valía de pretexto para que un Manoel de quince anos abrazara a María, case dez centímetros mais alta ca el. Choiva en Agosto, no día da voda, os zapatos dos noivos cheos de lama porque o acceso á ermida aínda non estaba empedrado ca subvención da Xunta. Catro nenos e por fin a Mariquiña, a máis pequena que foi tamén a primeira en morrer dun mal estrano. ¡Cantos anos de traballo, arrincando á terra a mantenza da familia, traballando logo na construcción na Coruña!, chorando a morte prematura da súa María...

Quixo chorar, pero non puido, tiña unha sensación estraña de ledicia. Notaba o seu corto mais non tiña dor, nin reuma, nin frío, nin calor, só ledicia.

E silencio, moito silencio... Manoel pensóu que o Sol tardaba, que non chegaba a súa cita diaria. A negrura era absoluta.

Tentou abrir os ollos pero non o conseguíu. Viu, ó lonxe, un punto brillante que pouco a pouco aumentaba o seu tamaño. Forzou a vista e descubríu o tunel que conducía á luz branca, sentiu que o seu corpo incorporábase e como flotando ía cara á luz. Non quería parar, unha sensación de paz infinda invadíuno, Manoel voaba, a luz branca saturábao todo...

A luz do Sol, como cada amencer, iluminou a estancia. Por primeira vez en noventa e catro anos, Manoel non acudíu a cita co novo día...