A verdade é que sempre andei con navalla. Pequena, normalmente de Taramundi, pero tamén, para que vexan que non son nada espurrido, das copias de Palaçoulo portuguesas das feiras. Nunca as suízas Victorinox, gordas de máis e con máis pretensións de ser caixa da ferramentas que navallas. E téñenmas sacados nun par de aeroportos, por esquecerme de metelas na maleta. A última vez lembro as dúbidas dunha guapa e noviña policía de fronteiras en Chile, en 2016, que, loxicamente, non ma deixaba pasar no control do aeroporto. Ante o seu requirimento para que a botase, alí mesmo, no tubo transparente, na mala compañía de cortauñas, cortapuros, tesoiras da costura, navallas de baixa categoría, insistín en regalarlla, persoalmente, a ela. O meu argumento era que unha navalla de Taramundi, o dupont, o rólex dos que comían o pulpo nas feiras, un produto de alta artesanía popular europea, non podía acabar alí, afogada ente tanta trapallada. Que eu quedaba encantado que lle dese ela unha segunda vida. Vin a dúbida faiscar alegre nos seus ollos lixeiramente rasgados pero unha cortante ollada do seu supervisor, volveuna seria, apagoulle o brillo e fixo que insistira -apoiada xa polas protestas dos apurados e nerviosos pasaxeiros estaban na cola do contro- en que a arroxara, alí, no cisco, entre aquelas baixezas... e así foi. En fin, espero que lle botase man despois. Pero non era isto do que lles quería falar, senón dunha vez que me valeu moito a navalla e que sempre lembro cando se fala da caída do muro de Berlín, da que ben logo se han cumprir 32 anos.
Pois cadrou que un dos últimos días de 1989 andaba eu por Berlín vendo o ollo do furacán da historia en directo. Fóramos dar unha volta noitébrega por Check Point Charlie. Se cadra non era hora de noite, pero noite era; porque alí, naquela altura do ano, ponse o sol antes das catro da tarde e antes non lle dá gañado a partida á néboa en todo o día. Un horror. O caso é que alí, nun sinal de tráfico espetado nunha base de cemento había un letreiro que mandaba que os coches apagasen os motores. O letreiro era de aluminio enmarcado nunha prancha de ferro. Ao chegar, alí estaba o pai dunha elegante familia italiana, de plumíferos de colores e gorros de la, grafiñando os dedos contra o metal sen ser quen de sacala. Eu agardei. Así que vin a súa derrota, pedinlle permiso para intentalo. Saquei de navalla e fixen panca nun extremo e retirei a placa de aluminio, en cinco segundos. Téñoo diante. Toda cheo de pinturas negras e vermellas. Di tal que: “Achtung! Karftfahrzeuge in Warteposition: Bitte den Motor nicht laufensassen!” e pon debaixo unhas siglas que deben ser a orde ministerial de reforzo ou algo así: “StVO 1 : 30”. O italiano queríaa para el; eu dubidei medio segundo pero deixeille que tanto o know how que diría un pedante, o saber facer, como a ferramenta e o traballo foran meus, e meu era o letreiro. El esforzárase, pero non o conseguira. A vida é así. O italiano acenou afirmativo coa cabeza, chiscou a lingua, subiu os ombreiros de cara aos fillos ensinándolles resignación, e tan amigos, separámonos. Pero o letreiro, meu.
A de asuntos que resolve unha navalla ben sacada a tempo. Falo de cousas destas, claro: cortar chourizo, un cordón, abrir un sobre, afiar un lapis, etc. Que ninguén pense mal que sempre as usei para ben. E espero seguir así. Iso si, a de Taramundi con cachas de ébano que teño arestora, e que me trouxo o meu primo Manuel de alá, espero metela na maleta a próxima vez que apañe un avión. Moito me doería ter que abandonala, como ás súas irmás, soa e abafada entre a plebe navallil de todo a cen.
