Cómpre adaptase aos tempos. O mundo de hoxe non é o de onte. Imaxinen unha familia, unha empresa, un colexio que non modificase as súas pautas de comportamento nos últimos, xa non cen, senón trinta e cinco anos. Daquela era inimaxinable ir a Londres polo que costa un cartón de tabaco, quecer o leite sen arrimar cazo a fogón, levar un teléfono conectado co mundo mundial no peto, e o PC era o Partido Comunista e os seus militantes “peixes”. Si. E pantalla era sinónimo de televisión ou de lámpada. O mundo só se parece ao daquela época en que é redondo e xira para o mesmo lado, que arestora non sei se é para a esquerda ou para a dereita.
Ah. Non. Tamén se parece noutra cousa. Nas leis electorais. Si. Vivimos nun tempo de instantaneidade comunicativa, no que se non colles o móbil ou non contestas a un whastapp de inmediato xa pensan que che pasou algo, no que se coñecen as noticias no mesmo momento por todas as persoas de todos os lados. Recapacitemos na historia. Canto tardou vostede en saber que o rei Juan Carlos abdicara? Pois si. Temos unha lei electoral filla dos tempos do NODO. Daquela, os coches oficiais aínda eran os SEAT 1500 negros e na radio aínda había o “parte”, o “Diario hablado”. E como as institucións son per se conservadoras, as leis electorais tamén o foron, non evolucionaron. Ademais había que facer pedagoxía democrática e promovíase que os partidos levasen as papeletas ás casas para que a xente fose co seu voto no peto. Neste tema direilles que creo que se unha persoa non ten iniciativa para coller unha papeleta, metela nun sobre e poñela nunha urna, non merece votar e aínda tamén me parecería ben que houbese axudantes de mesa que axudasen ás persoas a localizar a que queren entre o bosque de papeletas inútiles e despistantes. En fin, daquela, durante quince intensos días as megafonías enchían as rúas, os carteis da fachadas, e os mitins electorais, o pavillón dos Remedios.
Ben, pois hoxe, co cambio do mundo, coa omnipresenza da información, as campañas séntense permanentes. Desde o mesmo momento que se convocan, os candidatos esfórzanse por facerse visibles e por falar cos cidadáns para irse facendo un oco na súa simpatía, nos seus desexos, nas súas esperanzas. Que llo pregunten a Xesús Vázquez, por exemplo, que non pára. E logo, despois hai quince días de matraca, stress, e gasto inútil. Porque é obvio que ninguén, case, modifica o seu voto nas campañas e que estas teñen cada vez menos importancia fronte á sensacións fondas e percepcións gasosas que nin localizan as enquisas. Léase, por exemplo, Cidadáns e Andalucía.
E eu me pregunto, non nos chegaría neste tempo líquido e hiperacelerado campañas electorais de quince horas? Ou sexa, se as eleccións son o domingo 24, facer a campaña legal o día 22, venres, entre as 9 da mañá e as doce da noite, deixando logo o día 23 para reflexionar? Eu creo que chegaba. Porque a verdade, xa levan tempo falando todos e nós, os cidadáns, xulgamos, decidimos, optamos por algo máis que as palabras deses días, pero en absoluto por uns programas ou medidas que sabemos son, normalmente, literatura de creación e desexo. Optamos polo que sabemos e pola confianza que nos merecen os ollos dos candidatos.
Vale. Quince horas é pouco. Pero unha semana sobra.
