Na nosa literatura popular hai abondas mostras críticas sobre a institución do matrimonio. Velaí algunhas recollidas por Xavier Castro, na Historia da vida cotiá en Galicia: Casar, bo é de amañar, pero é malo de aturar; Casarse é cegarse, ou afogarse; Casaraste e arrepentiraste; O que se casa por todo pasa; Casar, casar, sona ben e sabe mal. Neste semella que se presenta o matrimonio como castigo, quizais pensando na muller: Casarás e acougarás, ou amansarás, ou deprenderás. Tampouco é un fenómeno só galego: Ya te casaste, ya te amolaste é un dito da cultura en castelán. Noutros fai se gabanza da solteiría: Cásate e irás ben os tres meses primeiros, mais despois cobizarás a vida dos solteiros; Casarás en mala hora, e comerás pan e cebola. En fin, combato a calor con libros coma este, que transmiten estas xoias do saber popular. Vaia dedicado a tantas parellas que casan na canícula.
