O inconmensurable “Nan de Allariz”

Na semana do xuízo a unha organización que se dedicaba á fábrica ilegal de tabaco nunha nave de Coles e cando Allariz se dispón a celebrar o “Boi”, traio a colación a figura de “Nan de Allariz”, un singular ourensán nacido en Xinzo de Limia que se promocionou co nome da vila veciña, non só por España adiante, senón por toda Hispanoamérica e que se dedicou a un sen número de actividades musicais, xornalísticas e literarias e incluso chegou a ser socio propietario da prestixiosa fábrica de tabaco “Flor de lis”, na Habana. Viviu cincuenta e dous anos (1875-1927), pero se nos fixeramos eco de todo canto proxecto iniciou e levou a cabo, de cantos países visitou e de cantas viaxes fixo de un lado ó outro do océano Atlántico, concluiríamos en que calquera outra persoa precisaría de cando menos dúas vidas para poder acometelo. Pero Alfredo Fernández (non se lle coñece o segundo apelido) era doutra pasta. “Pequeño de cuerpo, pero muy grande de alma” ou “marusiño franco y decidido, menguado de talla, pero grande en arrestos”, son tan só dúas descricións adxectivadas que os xornais e semanarios da época lle dedican e que se ven completadas con estoutra que recolle “El eco de Galicia” de Buenos Aires o 20 de novembro de 1900, logo do seu debut no teatro Apolo da capital bonaerense: “con la misma facilidad y acierto escribe una poesía o un artículo, que desempeña importante papel en una obra teatral, o emprende y realiza un negocio de comercio. Las aptitudes del sr. Fernández son múltiples y reunidas a su bondad, hacen de él un gallego de mérito”. Un galego que segundo el mesmo describe na revista “Galicia” da Habana, naceu o 13 de maio de 1875 en Xinzo de Limia, probablemente nun contexto maternal de solteiría (isto non o di el), que o debeu levar moi pronto á veciña vila de Allariz (de onde colleu o pseudónimo “Nan de Allariz”, co que se faría acompañar toda a vida), e logo a Madrid, onde tamén el mesmo se sitúa en 1886 “siendo casi un niño”. E de Madrid a Buenos Aires, viaxando probablemente coa súa nai, para arrancar un inconmensurable periplo vital que se inicia cuns estudos de Dereito non rematados e cunha precoz actividade comercial que logo abandonou porque “marcadas tendencias literarias le impelían a entrar en la dilatada esfera del periodismo y una afición arraigada y decidida al arte, le arrastraba hacia el teatro, donde vislumbraba grandes y legítimos triunfos”. Poeta, dramaturgo, xornalista, autor teatral, actor, compositor musical, comediante, tradutor, conferenciante, así como comerciante e empresario de éxito, todo iso cabía no pequeno corpo de Alfredo Fernández ou Nan de Allariz, quen despois de darse a coñecer nos principais escenarios de Buenos Aires viaxa por Montevideo, Río de Janeiro, Recife, Bahía e outras cidades do Brasil, por Méjico e algúns outros países de centroamérica, ata recalar en 1904 na Habana, “a donde vino en viaje de recreo, pues no le han traído a este país otros móviles que el natural deseo de ver a muy queridos seres de su familia, de los cuales ha vivido alejado cerca de catorce años”. Dende a Habana, a súa recoñecida firma espállase por toda a comunidade galega polo mundo a través de infinidade de cabeceiras. “Follas Novas”, “Galicia”, “Suevia”, “Aires de miña terra”, “Eco de Galicia”, “Unión Española”, “Diario de la marina”, “La lucha” ou “Cuba y América” son algunhas delas, o que non lle resta tempo para que en 1907 apareza incluso como copropietario da sociedade “Rendueles y Nan de Allariz”, fabricando os presitixiosos habanos “Flor de lis”.