Coinciden ámbolos dous en que o principal atractivo que gana a súa obra neste emprazamento é a naturalidade. As habitacións e os xardíns son da arte porque alí naceu e, en ocasións pasou a maior parte das súas 'vida' escultórica, pictórica e fotográfica. As portas da casa da Pousa 'sempre se abriron para quen chamou' e a partir de agora farano con máis motivo. O escultor Xosé Cid tornará realidade o venres un proxecto no que leva traballando dende a década dos 90. Pero non o realizará só, senón que a idea medrou abranguendo tamén a obra do seu fillo, Rosendo Cid.
Na Pousa de Santa Leocadia de Taboadela vive a familia dende hai dúas décadas. A vivenda na que hoxe residen forma parte dunha das casas máis señoriais da aldea. Como adoita acontecer en Galicia, as xeracións vindeiras fórona divindo a partes iguais. Unha delas converteuse na 'Casa-taller Pousa' e acolle unha escolma da traxectoria dos dous artistas. Este venres, ás oito da tarde, abrirá o espazo onde a naturalidade do fogar é a protagonista.
Pai e fillo foxen da denominación 'museo', porque 'non o é', apunta Xosé Cid. Son dous pisos. O baixo, sendo casa de estructura tradicional, estivo ocupado en tempos polas cortes. 'Aquela pía (sinala o escultor cara ó patio) estaba aquí dentro e era onde comían os porcos'. Hoxe, a pulcritude das formas nas súas esculturas, así como a combinación de cores e figuras nos collages, fotografías e óleos de Rosendo Cid, mandan no ambiente. Separadas e unidas en dúas salas, as liñas curvas que caracterizan as pezas de Xosé Cid conviven en harmonía coa iluminación e modernidade reinantes nos cadros do artista máis novo.
Ó segundo piso hai que acceder a través dun patio onde a arte dos Cid continúa dominando. Unha arte que chama a atención incluso nos moldes de pezas pasadas que o pai garda nun alpendre. Á terceira parte da escolma éntrase por un corredor, dende o que a vista alcanza boa parte do Val da Rabeda, un emprazamento idóneo para falar sobre o papel e a identidades dos artistas ou as galerías de arte hoxe en día. Dentro agardan o bronce, o mármore e a madeira, dotados de vida propia.
A partir do venres, as portas deste particular obradoiro, que os Cid empregan tamén para atraer ó público ó seu fogar demostrando, deste xeito, a cercanía dos autores, quedará aberta. 'Pode vir quen queira e cando queira', afirma Rosendo Cid. É 'outro xeito' de facer as cousas e observar a arte no seu hábitat máis natural. Porque se escapan dese termo museístico que adoitamos asociar cos cadros ou esculturas é porque o concepto do espazo que agora queren dar a coñecer é outro. Para aprecialo hai que comprender o entorno e esa reiterada naturalidade na que os fornos, os cinceis ou a cámara fotográfica se mesturan coas raigames da arte.
Pai e fillo foxen da denominación 'museo', porque 'non o é', apunta Xosé Cid. Son dous pisos. O baixo, sendo casa de estructura tradicional, estivo ocupado en tempos polas cortes. 'Aquela pía (sinala o escultor cara ó patio) estaba aquí dentro e era onde comían os porcos'. Hoxe, a pulcritude das formas nas súas esculturas, así como a combinación de cores e figuras nos collages, fotografías e óleos de Rosendo Cid, mandan no ambiente. Separadas e unidas en dúas salas, as liñas curvas que caracterizan as pezas de Xosé Cid conviven en harmonía coa iluminación e modernidade reinantes nos cadros do artista máis novo.
Ó segundo piso hai que acceder a través dun patio onde a arte dos Cid continúa dominando. Unha arte que chama a atención incluso nos moldes de pezas pasadas que o pai garda nun alpendre. Á terceira parte da escolma éntrase por un corredor, dende o que a vista alcanza boa parte do Val da Rabeda, un emprazamento idóneo para falar sobre o papel e a identidades dos artistas ou as galerías de arte hoxe en día. Dentro agardan o bronce, o mármore e a madeira, dotados de vida propia.
A partir do venres, as portas deste particular obradoiro, que os Cid empregan tamén para atraer ó público ó seu fogar demostrando, deste xeito, a cercanía dos autores, quedará aberta. 'Pode vir quen queira e cando queira', afirma Rosendo Cid. É 'outro xeito' de facer as cousas e observar a arte no seu hábitat máis natural. Porque se escapan dese termo museístico que adoitamos asociar cos cadros ou esculturas é porque o concepto do espazo que agora queren dar a coñecer é outro. Para aprecialo hai que comprender o entorno e esa reiterada naturalidade na que os fornos, os cinceis ou a cámara fotográfica se mesturan coas raigames da arte.
